Er was Tony Gallopin gisteren veel aan gelegen om heel hard door te fietsen. Als de voorsprong op Vincenzo Nibali maar groot genoeg zou blijven zou hij aan het eind van de dag in het geel op het podium staan en dus op Quatorze Juillet in het geel van start mogen starten. Dat is voor een Fransman heel wat: op de nationale feestdag een maillot jaune dragen.
Maar wat is geel nu helemaal (en al die andere kleuren waar de afgelopen weken zo vol vuur voor gestreden werd). Stefaan van den Bremt relativeert:
Geboorte van de kleuren
Het grijs hield vol dat alles wit was
wat niet zwart was, dat alles dag was
wat niet nacht was. De vele kleuren
verbleven clandestien in het zonlicht
dat hen nog niet kon velen.
Wat wij nu rood vinden was wijnwit.
Oranje? Volle-melkwit.
Geel was een heel oud wit.
Groen, een grijzend wit.
Het blauw was nog zo bleu.
Indigo bleef maar bleken.
Violet werd olievet.
En verder was er zwart. Elke nacht
waren de tijden zwart. Elke zee
was zwart, elk woud, elk werelddeel.
De kunst was zwart, zo zwart als
de wereldziel. De inkt was Oost-Indisch
kleurendoof.
Moest er nog daglicht wezen?
vroeg de ochtend soms, of liever
vroeg de regen (‘t regende pijpen-
stelen). De zon scheen daardoorheen
en kleurde als een boei,
werd een oranjeappel,
verschoot van vroeg goud
tot geel en groen,
zag dan weer blauw,
waste met indigo
een bloembed, violet.
De eerste regenboog
sprong in het eerste oog.
(uit: In een mum van taal, 2002)
Hoe dan ook: Tony Gallopin vertrekt vandaag in het geel op een gele fiets. Mocht hij vanavond nog een keer die trui aan mogen trekken, dan zal er van rust weinig sprake zijn op de eerste rustdag van de Tour.
Leave a Reply