Het staat er heel kort door de bocht – ‘De crisis in de uitgeverij in beeld: Ben Moser, Lex Jansen en bestsellerauteur Arthur Japin geven in hun pied-à-terre in de Dordogne tegen ampele betaling schrijfles aan beginnende auteurs’ – maar dat hoort bij de rubriek. In Milieus Gestript voor u (HP/De Tijd) wordt op de man en niet op de bal gespeeld. Knipogen en sneren liggen bij Jan Zandbergen – ‘Societyreporter HP/De Tijd. Qualitytweets, want kwetst voor geld’ (zo presenteert hij zichzelf op Twitter) – dicht bij elkaar.
Lex Jansen, tot voor kort uitgever bij De Arbeiderspers, is inderdaad iets nieuws begonnen. Onder de naam Magonia – naam ontleend aan een verhaal/bundel en film van Arthur Japin – doet hij aan ‘auteursbegeleiding in de breedste zin van het woord’.
Dat het niet zo goed gaat in het boekenvak klopt ook. Maar om de heren te presenteren als de verpersoonlijking van een sector in de knel…
Muzikanten maken er geen geheim meer van dat zij hun geld verdienen met optreden. Een plaat maken is mooi, maar brengt naar verhouding heel weinig op. Als het al wat opbrengt.
Ik denk dat voor de meeste schrijvers hetzelfde geldt. Een boek schrijven mag dan de ultieme manifestatie van het schrijverschap zijn: de kost gaat heel vaak niet voor de baat uit.
Net als muzikanten moeten schrijvers dus de boer op. Dat doen ze door lezingen te geven. Door stukken te schrijven (voor zover ze dat kunnen, want het is niet gezegd dat wie schrijver is per definitie ook stukken kan schrijven). Door kennis over te dragen.
Er zijn ook schrijvers die werk doen dat helemaal niets met schrijven te maken heeft om zich dat schrijven te kunnen veroorloven. En er zijn schrijvers die dankbaar gebruik maken van de mogelijkheid om subsidie aan te vragen. Crowdfunding is ook een mogelijkheid om aan geld te komen.
Eigenlijk hoeft alleen wie over een familiekapitaal kan beschikken zich geen zorgen te maken.
Misschien doen Ben Moser, Lex Jansen en Arthur Japin dus gewoon wat je van hen mag verwachten: werken voor hun geld. Zolang ze hun cursisten geen valse voorstelling van zaken geven en die cursisten realistische doelen stellen, kan wat zij – en anderen – doen geen kwaad.
De realiteit is dat uitgevers kieskeurig moeten zijn – nog kieskeurig dan tot nog toe – en de lat hoog ligt voor wie de ambitie koestert schrijver te zijn en te blijven.
Leave a Reply