Of het letterlijk de eerste keer was dat ik me bewust was van het bestaan van Neerlands Hoop – Freek de Jonge en Bram Vermeulen / Bram en Freek – weet ik niet zeker.
Maar met Bloed aan de paal maakten ze wel voor het eerst zoveel indruk dat duidelijk werd waar Neerlands Hoop voor stond.
Door Bloed aan de paal realiseerde ik me voor eens en voor altijd dat aan alles een politieke betekenis kleeft. Ook aan een schijnbaar onschuldig partijtje voetbal. Nog steeds moet ik als er opgeroepen wordt tot een boycot van een sportevenement aan Bram en Freek denken.
Tijdens het WK van 1974 was ik nog een kind. In 1978 waren de jaren des onderscheid aangebroken. En dus kon ik wat Bram en Freek aankaartten niet negeren. Deelnemen aan het debat deed ik niet. En ik denk dat ik me als ik naar de wedstrijden keek ook niet voortdurend bewust was van wat er in Argentinië door de junta werd aangericht. Ik voelde me niet schuldig dat ik keek. Ik snapte wel dat de bal op de paal in de finale Argentinië niet alleen sportief goed uitkwam.
Dat de actie van Freek de Jonge en Bram Vermeulen tot verhitte discussies in keurige journalistieke programma’s leidde, ging toen volledig langs me heen.
Luisteren naar hoe er in 1978 in Welingelichte kringen en Forum over gediscussieerd wordt, stemt weemoedig. Radiojournalistiek heeft sinds toen aan kwaliteit ingeboet.
(Hier mijn weergave van wat Freek de Jonge tijdens Zomergasten zei en liet zien.)
Leave a Reply