Ik vraag me af hoe dat gaat als straks de eerste boot tijdens de Canal Parade in zicht komt. Die eerste boot vaart voor de vloot uit, is van het Aids Fonds en betoont eer aan de vijf Nederlandse aidsbestrijders en aan alle anderen die omkwamen toen de MH17 neerstortte.
‘Wij gedenken onze collega’s op MH17. Ons werk gaat door. Samen zullen we het virus verslaan.’ Met die tekst drukt het Aids Fonds mensen op de kant met hun neus op de feiten.
Veel van de mensen die daar staan, wachten op wat komen gaat. Weten niet wat ze kunnen verwachten. Zijn er voor het eerst bij. Anderen verheugen zich op de uitgelatenheid waar de Canal Parade om bekend staat.
En dan komt die boot langs.
Ik zal daar niet staan. Eén keer was ik in Amsterdam toen daar die boten door de gracht gingen. Ik vond dat ik toen niet niet kon gaan kijken, maar ik had vooral oog voor de mensen die zich stonden te vergapen aan wat ze zagen en vroeg me af wat zij dachten te zien.
Dat de Canal Parade mensen langs de kant met hun neus op de feiten drukt – dat Gay Pride en de realiteit van alledag zijn onverenigbare karakters zijn – dat geloof ik al een tijdje niet meer.
Maar als de mensen aan de kant door de boot van het Aids Fonds niet alleen even stil worden vanwege de MH17 maar ook even stil staan bij de strijd die het Aids Fonds voert, is dat mooi meegenomen.
‘De “pest” van het nieuwe millenium’ noemde Nadine Gordimer de ziekte tien jaar geleden toen ze de verhalenbundel Telling Tales / Vertel mij samenstelde en twintig schrijvers (en hun uitgevers) een verhaal ‘aftroggelde’. Een verhaal dat nadrukkelijk niet over hiv/ aids mocht gaan:
‘Ook wij, schrijvers en uitgevers, willen op onze manier een bijdrage leveren aan de strijd tegen deze pandemische ziekte, waarvan geen land, geen mens zich kan afzonderen. (…) Wanneer u deze unieke bloemlezing van gerenommeerde verhalenvertellers koopt, als cadeau of voor uzelf, steunt u dus ook de bestrijding van de “pest” van het nieuwe millenium.’
Niet voor niets vergeleek ze aids met de pest. Niet voor niets zette ze pest tussen aanhalingstekens.
Nadine Gordimer vond dat zij, dat schrijvers, iets moest(en) doen:
‘The story goes something like this: Nadine Gordimer, the South African Nobel laureate, was watching the efforts of the Sugababes and Busted and the rest in the current Band Aid revival and she felt guilty. Why were the world’s writers not following the lead of pop stars and doing their bit for charity? After all, she thought, “the art of storytelling [is], along with making music, the oldest form of enchantment as entertainment”.’
Nadine Gordimer greep naar het middel dat haar het meest vertrouwd was. Ze deed wat ze kon. Ze was niet de enige.
Leave a Reply