Hoe herkenbaar hun werk ook is, hoeveel naam ze ook gemaakt hebben, als ze illustreren zijn ze dienstbaar. Dienstbaar aan de tekst die ze soms zelf schrijven, maar die veel vaker van de hand van een ander is. Alleen de besten kunnen dat: dienstbaar zijn.
Toen Sieb Posthuma boeken begon te illustreren was ik eigenlijk al te oud voor prentenboeken. Niet gewoon te oud – zoals veel kinderen zich te oud voelen voor boeken met plaatjes als ze eenmaal zelf kunnen lezen – maar echt veel te oud. Maar gelukkig hoorde kinderboeken lezen bij mijn werk en dus heb ik hem vaak en tot genoegen voorbij zien komen.
(Je hoeft geen kind, ouder, bibliothecaris of leerkracht te zijn om werk van Sieb Posthuma te kennen. De kans is groot dat zijn werk eind vorig jaar bij u op de mat viel: de decemberzegels 2013 zijn zijn ontwerp.)
Een tekening van Sieb Posthuma kan heel goed zonder haar context, maar samen zijn ze – de tekst en de tekening – beide beter.
Waar heb ik ze voor het laatst gezien… bewust gezien. In Kleuren van Rome, waar ze onlosmakelijk verbonden zijn met de Romeinse columns van Rosita Steenbeek. En de allerlaatste keer… in het Haags Gemeentemuseum. Daar zag ik het speelse werk van Alexander Calder. Sieb Posthuma maakte toen een wandschildering in de kindermuseumzaal en een kinderkunstboek De draad van Alexander. Dat boek heb ik boven aan de trap op mijn gemak zitten lezen toen ik de tentoonstelling gezien had.
(Ik tel niet mee dat ik vandaag veel werk van Sieb Posthuma heb bekeken.)
‘Afbouwen? Waar héb je het over? Het klinkt misschien een beetje pathetisch, maar ik ben zó blij dat al die shit is opgeruimd dat ik juist sta te trappelen om door te gaan’, zei hij twee jaar geleden in een interview tegen Arjan Visser…
Weer heb ik me verkeken. Succes garandeert niets, een lach is een momentopname en ‘een leven’ kun je niet afdwingen.
Het is verbazingwekkend hoe snel iemand op internet verleden tijd is. Dat heb ik hier proberen te voorkomen, maar ondanks dat is Sieb Posthuma er niet meer.
Leave a Reply