Wat een wonderlijk bericht, dacht ik toen ik gisteren hoorde dat Japanners van overheidswege geadviseerd wordt altijd voldoende wc-papier in huis te hebben, en wat jammer, dacht ik, dat ik geen literair wc-papier paraat heb.
Ik wist toen nog niet dat het gisteren in Japan nationale rampenpreventie-dag was en ik was in Het vergeten dat ons wacht van Héctor Abad nog niet toe aan bladzijde 60:
‘De weldedele heer Floro Castaño, veehandelaar, neemt het woord om mede te delen dat er bezuinigd dient te worden op wc-papier, zodat de gezamenlijke kosten van het condominium niet onnodig stijgen. De secretaresse, mevrouw Cecilia Faciolince de Abad, tekent aan dat de heer Floro weliswaar groot gelijk heeft, maar dat het, om fysiologische redenen, onvermijdelijk is dat er bepaalde kosten worden gemaakt. Desalniettemin stelt zij de mede-eigenaren ervan op de hoogte dat een van de gebruikers van het gebouw, doctor John Quevedo, die zich metterwoon in zijn kantoor heeft gevestigd en dit ten onrechte als woonruimte benut, ’s morgens vroeg de dames-wc op de zesde verdieping pleegt te gebruiken om zich te wassen, waarna hij, bij gebrek aan een handdoek, zijn lichaam afdroogt met grote hoeveelheden wc-papier, dat hij, eenmaal gebruikt, op de grond achterlaat, hetgeen…’
Cecilia Faciolince is de moeder van Héctor Abad. Met de passage hierboven illustreert hij wat hij even daarvoor over het werk van zijn moeder schrijft:
‘Aan een stalen bureau deed mijn moeder handmatig de administratie van het gebouw: met een geel, scherp geslepen potlood schreef ze in een reusachtig kasboek met een groene, harde kaft. Daarnaast moest ze de notulen uitschrijven van de bestuursvergaderingen in het gebouw, in een ouderwetse stijl die ze had geleerd van oom Luis, de broer van de aartsbisschop, die permanent secretaris van de Historische Academie was geweest.’
(vertaling: Jos den Bekker)
Dankzij het inkomen van zijn moeder kon zijn vader het zich veroorloven om er ideeën op na te houden en standpunten in te nemen die niet iedereen welgevallig waren.
Het vergeten dat ons wacht is veel meer dan een eerbetoon aan de vermoorde vader van de schrijver. In Het vergeten dat ons wacht eert Héctor Abad via zijn vader ook zijn moeder. Maar meer nog is het een kroniek waarin de lijnen van twee totaal tegengestelde geschiedenis samenkomen.
Leave a Reply