Het is nog net 12 september als ik in Iedereen kan schilderen van Emma Curvers begin. Iedereen kan schilderen krijgt voorrang omdat Emma Curvers zo te gast is in Nooit meer slapen.
De eerste bladzijden vallen me niet mee. Ik lees zinnen waar wat mij betreft nog wel wat aan geschaafd had mogen worden.
Ik vind dit bijvoorbeeld geen mooie zin: ‘Mijn ouderlijk huis is ver verwijderd van de bewoonde wereld, je wordt er van niets anders wakker dan van een genoeg aan slaap’, maar omdat het kan zijn dat dit de taalnatuur is van Iris Kostons – Iris Kostons is de ik-verteller in Iedereen kan schilderen – en ik Iris Kostons nog maar drie alinea’s ken, vind ik het te vroeg om een oordeel te vellen.
Iris Kostons is vanwege verjaardagen onderweg naar haar ouderlijk huis in Zuid-Limburg. Daar aangekomen treft ze haar ouders niet thuis. Als ze het huis betreedt begint het alarm te loeien. Het duurt even voordat ze zich de code herinnert: ‘Natuurlijk: de geboortedatum van Hans. 12-09-53.’ Einde eerste ongenummerde hoofdstuk.
Haar vader heet Hans en zo is Iris hem ‘om de een of andere reden’ steeds vaker gaan noemen. Ik sla de bladzijde om en lees verder: ‘Het is zaterdag 15 september en mijn vader is jarig.’
Door dit gevalletje ‘bad continuity’ word ik nieuwsgierig naar Iedereen kan schilderen.
Leave a Reply