Toen ik direct na de opening in het Stedelijk naar Mike Kelley ging kijken, schrok ik van zijn expliciete en angstaanjagende werk. Ik vroeg me af of de tentoonstelling wel geschikt was voor alle leeftijden. Een leeftijdsindicatie was wat mij betreft wel op zijn plaats geweest. Ik pleitte zelfs voor een kijkwijzer voor beeldende kunst.
Nog niet zo lang geleden zag ik in hetzelfde Stedelijk Marlene Dumas – The Image as Burden. Tot mijn verbazing – ik neem al heel lang geen aanstoot meer aan haar werk, en ik schrik er ook niet meer van – hing daar wel een bordje om bezoekers te waarschuwen vanwege de expliciete beelden (‘images of an adult nature’) die in zaal 1.12 hangen.
Voor zover ik dat tijdens de korte tijd dat ik daar stond te observeren kon opmaken was de waarschuwing voor niemand aanleiding om de ogen te sluiten en op de tast naar de volgende zaal te schuifelen.
Great Men – Marlene Dumas, vlnr Paolo Passolini, Jean Genet, Oscar Wilde, Pedro Almodóvar, Federico García Lorca, Rudolf Nureyev
Marlene Dumas kan heel expliciet tekenen en schilderen, maar als je niet weet dat Pier Paolo Passolini (filmer/schrijver), Jean Genet (schrijver), Oscar Wilde (schrijver), Pedro Almodóvar (filmer), Federico García Lorca (dichter) en Rudolf Nureyev (danser) allemaal homo zijn, ontgaat je de portee van de Great Men die in wisselende samenstelling her en der in musea tentoongesteld worden (en snap je ook niet waarom die zestien Great Men voor zoveel ophef zorgden tijdens Manifesta 10 in Sint Petersburg).
Net als Models aan betekenis verliest als je beroemdheden die door Marlene Dumas tot model gemaakt zijn niet herkent.
Leave a Reply