Ik moet behoorlijk boven mijn macht reiken om bij de doos te kunnen waarin ik mijn postzegelalbums vermoed. Die doos staat al heel lang achter in een kast.
Postzegels verzamelen was mijn manier om de wereld te ontdekken. Sinds ik andere manieren gevonden heb om op reis te gaan, heb ik mijn postzegels een beetje verwaarloosd.
Eigenlijk heb ik ze al zo lang niet gezien dat ik niet helemaal zeker weet of het wel klopt wat ik nu denk. Als het goed is, heb ik zegels uit de deelstaten en zegels uit de zones. Postzegels met het hakenkruis en het hoofd van Hitler. Zegels die het bewijs leveren dat geld van het ene op het andere moment niets meer waard was.
Zegels dus die de geschiedenis van de afgelopen eeuw weerspiegelen. Dat Duitsland daarin lang een dubieuze rol vervulde, daarvan had de jeugdige verzamelaar die ik was geen idee.
Zonder mijn vader en zonder catalogus zou ik me geen raad geweten hebben met de chronologie van de geschiedenis van het Duitsland van voor mijn tijd. In mijn postzegelverzameltijd was die geschiedenis een stuk overzichtelijker. BRD, DDR en Berlin. Dat was het wel zo’n beetje.
Inmiddels ben ik om veilig en wel met mijn postzegels – ze zaten inderdaad in die doos – weer beneden. Tijd om mijn geheugen te checken.
Het is waar. Ik heb inderdaad een bonte verzameling zegels uit alle Duitse hoeken en gaten, alleen is die verzameling groter dan ik dacht. Ik dacht dat ik er een stuk of twintig, misschien dertig uit de vooroorlogse tijd had, maar het zijn er wel een stuk of honderd en twintig.
Wat helemaal niet klopt. Het idee de postzegels uit de DDR pure propaganda waren en dat ze veel saaier waren dan de zegels uit de BRD. Net als de BRD greep de DDR allerlei gelegenheden aan om er een zegel aan te wijden en net als de DDR liet de BRD staatslieden, nationaal erfgoed en heel veel Umwelt op haar zegels zien.
Ik leerde veel van het verzamelen van postzegels. Daar was het degene die me met zachte dwang had aangeraden filatelist te worden om te doen geweest. Dankzij haar dus kende ik Lessing, Goethe, Schiller, Hölderlin, Hauptmann en Von Droste-Hülshoff al ver voordat ze in de Duitse les voorbij kwamen en ik een letter van ze gelezen had. Deze Schriftsteller werden in eigen land – dat wil zeggen in de BDR en/of DDR – belangrijk genoeg gevonden werden om een eigen postzegel te krijgen.
Nu mijn geheugen weer spoort met de werkelijkheid is het tijd om voor de tweede keer vandaag het keukentrappetje te bestijgen. Hoe aangenaam het weerzien ook was, ik heb niet de behoefte om het verzamelen nieuw leven in te blazen.
Leave a Reply