Zo snel kan ik niet over ‘Ontworteling: de schrijver als nomade’ schrijven

Ons werd vriendelijk gevraagd om de cameraman te negeren. Ik zag hem wel binnenkomen, en ik kon ook zien dat wat hij in beeld bracht. Dat hij nog geen 24 uur na het symposium Ontworteling: de schrijver als nomade al zover zou zijn dat de beelden klaar voor online waren, daar had ik geen idee van.

Hoe dan ook: hij is mij te snel af. Zo snel kan ik niet schrijven. Dus gooi ik het vanaf morgen over een andere boeg. Welke dat weet ik nog niet.

Ik verzin wel wat. Ik bedoel: er zal zich wel een aantrekkelijk alternatief aandienen. Een in elk geval in mijn ogen aantrekkelijk alternatief.

Zo schoten mij gisteren na afloop van het symposium The Norwich Exchanges te binnen, de teksten van een in Norwich gehouden congres (het zal wel vanwege W.G. Sebald, een van de besproken nomadische schrijvers zijn, dat ik aan The Norwich Exchanges moest denken: W.G. Sebald belandde in Norwich).

Een van de thema’s tijdens dat congres was ‘writing and place’: schrijvers spraken over The Value of Elsewhere. Daar zit vast wel een onderwerp in.

Misschien moet ik het mezelf niet te moeilijk maken en in Op doorreis: nomadisch denken in de 21^ste eeuw nog eens nalezen hoe zij zich liet leiden door Deleuze. Ik zie wel. Morgen.

Maar nu de beelden er staan, beveel ik u twee sprekers in het bijzonder bij u aan. Henriette Louwerse – universitair hoofddocent Nederlands aan de Universiteit van Sheffield – maakt studie van het werk van Hafid Bouazza en wordt daarbij geconfronteerd met de discrepantie tussen het feit dat hij culturele wortels en een groepsidentiteit verwerpt, terwijl hij onmiskenbaar put uit zijn cultuur van oorsprong.

Henriette Louwerse maakt in ‘In een roes naar hemels’: over het literaire werk van Hafid Bouazza zeer aannemelijk dat Hafid Bouazza spot met de verwachtingen van zijn lezers en hij zelden een getrouw beeld van wat als zijn werkelijkheid verondersteld wordt geeft. Persiflage en satire zijn zijn wapens tegen in de strijd tegen des schrijvers vooringenomenheid.

Minstens zo interessant is de kwestie die zij in haar inleiding noemt. Wie studie maakt van het werk van een nog levende auteur in een tijd dat een schrijver aanweziger is dan ooit richt zich minder op de tekst maar benadert het werk thematisch (het verhaal van Henriette Louwerse begin op 23.35.00).

Brigit Kaiser stelde mij aan het eind van de dag gerust. In haar lezing – Nomadisch schrijven: Gilles Deleuze en Edouard Glissant – begint zij bij de filosofie van Gilles Deleuze om daarna aan de hand van het werk van Glissant te laten zien wat nomadisch schrijven in essentie is. Eigenlijk jammer dat haar verhaal tot het einde bewaard werd. Ik weet zeker dat ik na haar inleiding naar sommige verhalen anders geluisterd had (Birgit Kaiser spreekt vanaf 3.30.00).

En zelf ga ik zeker kijken wat Ton Naaijkens, hoogleraar Duitse Letterkunde in Utrecht, precies over De dwaaltochten van Celan en Sebald zei. Want gisteren had ik toen hij als zevende spreker aan het woord was een beetje last van een dipje (zijn lezing is te zien vanaf 2.56.00).

(Toen de cameraman binnenkwam, was Jos Joosten al aan het woord geweest.)