Een doorbraakroman, wat is dat eigenlijk?

‘Elke grote schrijver was eens onbekend. Tot dat ene beslissende boek: de doorbraakroman. Trouw selecteerde voor u 10 doorbraakromans, nu in één prachtige collectie.’ Met die woorden probeert Trouw de collectie Doorbraakromans aan de man te brengen.

Dat Trouw dat van plan was, was mij niet ontgaan. De krant maakte er behoorlijk reclame voor. Maar welke titels zij voor deze gelegenheid – het is niet voor het eerst dat Trouw boeken onder de aandacht brengt – geselecteerd had, wist ik tot vanochtend niet.

Nu wel:

Publieke werken – Thomas Rosenboom
Opwaaiende zomerjurken – Oek de Jong
Magnus – Arjen Lubach
Het meesterstuk – Anna Enquist
De zwarte met het witte hart – Arthur Japin
Dorsvloer vol confetti – Franca Treur
De wetten – Connie Palmen
De Nederlandse maagd – Marente de Moor
Bruiloft aan zee – Abdelkader Benali
Blauwe maandagen – Arnon Grunberg

Het lijstje roept vragen op. Bij mij dan toch. Wanneer is een schrijver niet langer onbekend? (hoewel beiden een publiek bedienen en prijzen wonnen, is Arthur Japin veel bekender dan Marente de Moor) Wanneer is een schrijver in de ogen van Trouw groot? (want ik vind Arjen Lubach en Franca Treur in dit gezelschap buitenbeentjes) Waarom schrijvers selecteren die doorbraken met hun debuut? (dat is bij Connie Palmen, Abdelkader Benali en Arnon Grunberg het geval) Waarom bij doorbreken de nadruk leggen op een roman? (Anna Enquist had al naam gemaakt als dichter, Oek de Jong en Thomas Rosenboom waren al bekroond voor een verhalenbundel voordat hun eerste romans verschenen)

Ik denk dat ik het concept ‘doorbraakroman’ niet zo goed begrijp. Of misschien heb ik gewoon iets tegen de vooronderstelling dat een schrijver een groot publiek moet bereiken om voor vol aangezien te worden. Het kan ook zijn dat de keuze van Trouw mij te willekeurig is.

PS. Aan mij is deze serie niet besteed. Negen van de tien boeken heb ik al (en gelezen bovendien). Alleen Magnus van Arjen Lubach ontbreekt (maar Mensen Die Ik Ken Die Mijn Moeder Hebben Gekend heb ik wel).

Het meesterstuk van Anna Enquist heb ik zelfs twee keer: een eerste druk uit 1994 en de twaalfde [geheel herziene druk] uit 1997. Ik kocht die twaalfde druk, maar de toevoeging [geheel herziene druk] op de titelpagina maakte me zo nieuwsgierig dat ik op zoek ging naar de oorspronkelijke uitgave. Toen ik die had en ze al lezend vergeleek, bleken de verschillen inderdaad substantieel. Wat bleek: ergens tussen de eerste en de twaalfde druk was Het meesterstuk in het Duits vertaald. De suggesties van de redacteur van Luchterhand werden in Nederlandse herdrukken overgenomen.