De afgelopen dagen las ik L’amour van Marguerite Duras. Inderdaad. Ik deed er dagen over. Terwijl het maar 143 bladzijden zijn. Maar honderddrieënveertig bladzijden, en ook nog eens veel wit. Marguerite Duras dwingt nu eenmaal tot zorgvuldig lezen.
Bovendien las ik het boek in stereo. Bang om een woord te missen hield ik de Duitse vertaling van Barbara Henninges – Liebe – bij de hand. Voor noodgevallen, want Liebe is minder Duras. Liebe mist dat voor haar zo kenmerkende wit.
Een man die op en neer loopt langs de branding en soms uit beeld verdwijnt. Een reiziger. Zij.
Oude bekenden (voor wie Le ravissement de Lol V. Stein / De vervoering van Lol V. Stein en Le vice-consul / De vice-consul gelezen heeft). Al doet zij of zij van niets weet.
Ook de omgeving komt me bekend voor. De zee dan. En het hotel. De stad is mij vreemd. Het huis weer niet.
Soleil toujours.
Le voyageur passe devant une maison habitée. Il y a une terrasse dans le parc.
On en voit quelque chose de la route. Les fenêtres sont ouvertes. On parle à l’intérieur de la maison.
Une femme rit – un rire léger, bref.
Plein jour.
Le voyageur revient sur ses pas.
Il s’eloigne.
(uit: L’amour)
Een bewoond huis © Liliane Waanders
Het had dit huis kunnen zijn. Het is het niet. In dit huis spreekt men een andere taal. En ik hoorde niemand lachen toen ik er op een zonovergoten dag langs kwam. Toch kon ik me geen ander huis voorstellen. Terwijl andere huizen meer voor de hand gelegen hadden.
Een huis is bij Marguerite Duras nooit zomaar een huis.
In de zinnen van Marguerite Duras zit de zee.
J’ai toujours été au bord de la mer dans mes livres, je pensais à ça tout à l’heure. (…) Le mer me fait très peur, c’est la chose au monde dont j’ai le plus peur.. Mes cauchemars, mes rêve d’épouvante ont toujours trait à la marée, à l’envahissemant par l’eau.
(Marguerite Duras in Les lieux de Marguerite Duras, opgetekend door Michelle Porte)
Zij schrijft op het ritme van de getijden. In L’amour zeker. Maar L’amour kan niet zonder strand. Niet zonder zand.
Ik weet welk strand. Het is het strand voor haar deur, en zand veel verder weg. Maar het is ook mijn strand dat noordelijker ligt. Een strand waar zich ook van alles afspeelde tussen mensen.
Dit strand. Klink als: wit zand.
Dit strand © Liliane Waanders
Leave a Reply