HANTA

Literatuur en meer

  • Home
  • Over Hanta
  • Contact
  • Privacy statement
  • Columns
  • Recensies
  • Beschouwingen
  • Blog
  • Meer
    • Liliane leest
    • Kettinglezen & rijgschrijven
    • Mediamoment
    • Sportzomers en -winters!
    • Zomergasten
    • Thuisblijfreizen
    • Bouke’s blues
    • Proza
    • Poëzie
You are here: Home / Beschouwingen / Poetry International  2015: Reasons to be cheerful – Bas Kwakman

Poetry International  2015: Reasons to be cheerful – Bas Kwakman

10/06/2015 by Liliane Waanders Leave a Comment

Reasons to be cheerful, bloemlezing Poetry International 2015Omdat:

‘U kunt poëzie niet eten. De regen gaat er dwars doorheen en ze brandt te kort om u werkelijk warm te houden. Poëzie biedt geen dak boven uw hoofd, biedt u geen bed, geen bad, geen brood, ze redt u niet uit de file en u kunt uw benen er niet mee insmeren als u naar het strand gaat’,

klinkt als (in mijn oren althans):

‘Natuurlijk trek je ’s ochtends geen gedicht aan tegen koude voeten. Je smeert geen brood met een gedicht en je fietst niet op een gedicht naar je werk. Je kruipt ’s nachts niet tegen een gedicht aan in bed’

wist ik aanvankelijk niet wat ik hoorde.

De woorden waarmee Bas Kwakman Poetry International 2015 opende, klonken me te bekend in de oren. Ik moest meteen denken aan wat Anne Vegter in de door haar samengestelde (en ingeleide) bundel Je bent mijn liefste woord: gedichten voor bijzondere momenten zegt over gedichten die ondanks alles toch nuttig kunnen zijn.

Ik vond zijn woorden (‘U kunt poëzie niet eten’, enz.) zo op de hare (‘Natuurlijk trek je ’s ochtends geen gedicht aan tegen koude voeten’, enz) lijken dat ik net even te lang aan het door Kenneth Goldsmith – één van de dichters die dit jaar tijdens Poetry op het podium staat – gepropageerde concept van uncreative writing – “This world is full of texts, more or less interesting; I do not wish to add any more.” It seems an appropriate response to a new condition in writing today: faced with an unprecedented amount of available text, the problem is not needing to write more of it; instead, we must learn to negotiate the vast quantity that exists’ (uit: Uncreative Writing (2011) van Kenneth Goldsmith), moest denken om de portee van het verhaal van Bas Kwakman in één keer te kunnen vatten.

Gelukkig staat zijn tekst – Reasons to be cheerful – ook in de ‘bloemlezing’ waarin de bijdragen die de festivaldichters aan de openingsavond leverden verzameld zijn.

Als ik Bas Kwakman inmiddels goed begrijp, heeft hij geen hoge pet op van de marktwaarde, de functionaliteit en het rendement van poëzie.

Poëzie is veel – ‘Poëzie is lastig. Moeilijk. Eigenzinnig. Ze is gekunstelde taal. Geheimtaal voor intimi. Museumtaal. Drempeltaal. Troebeltaal. Anti-communicatie. Dwarstaal die alle regels en afspraken omzeilt en elitetaal die ons keer op keer op de beperktheid van ons brein wijst. Ze is arrogante en intellectuele taal. Taal die vervreemdt en discrimineert. Partijdige en anti-democratische taal. Poëzie is een zachte taal van een kleine stem, uitgesproken door een te verwaarlozen minderheid’, en nog veel meer (ik realiseer me dat ik door mijn onbelezenheid wellicht verwijzingen over het hoofd zie) – maar boven alles is poëzie volgens Bas Kwakman geluk.

Poëzie is geluk, naar dan wel voor wie in staat is het ongrijpbare, het abstracte vorm te geven (dat zijn mijn woorden). Want:

‘poëzie is meer dan de woorden die zij uitspreekt. Ze is, zoals de dichters in deze bloemlezing het verwoorden, meer dan spraak zonder klank, meer dan woorden die niet slapen. Ze is het meesterschap over de taal, over de oorspronkelijke gedachte die ragfijn ter hoogte van de struiken danst. Ze is de zichtbare kant die kleur bekent, ze is de maagdenschreeuw in de regenboog, ze is de schoonheid die het waard is om, wang tegen wang, te beschermen. Ze is het letterlijke potentieel van de dingen, het nabootsen van de vogeltrek, het samenspel van de zon en het gebladerte, een contract met de wolken, ze is al wat zichtbaar wordt tijdens het ontdooien van de waarheid die we omwille van het herinneren vergeten’

(Nu Bas Kwakman het zo zegt, herken ik ook de metaforen van Lionel Fogarty (By a Virgin Man / Door een maagdelijke): ‘er schijnt geen episode zon zonder een maagdelijke z’n schreeuw in de regenboog’ (vertaling: Erik Bindervoet & Robbert-Jan Henkes), en Philip Nikolayev (The Art of Forgetting / De kunst van het vergeten): ‘Tevens heb ik dikwijls mijn verzen bevroren in de vriezer zodat ik ze later weer moest smelten en poëzie datgene werd wat zich openbaart in het ontdooien’ (vertaling: Jabik Veenbaas).)

Poëzie is geluk, maar omdat poëzie de geheimtaal voor intimi is, is poëzie vooral geluk voor de happy few. Dat is wat Bas Kwakman volgens mij suggereert. Niet dat hij anderen poëzie misgunt, maar je moet wel wat kunnen om poëzie te savoureren.

(Ik vermoed dat Bas Kwakman niet alles dat poëzie genoemd wordt, poëzie vindt. Dat kan niet anders, ook dat ligt besloten in Reasons to be cheerful.)

Lang dacht ik dat poëzie voor mij te hoog gegrepen was en ‘beperkte’ ik mij tot proza. Ik ben nieuw op Poetry en niet van plan me te laten ontmoedigen. Ik ga mij niet verzetten en de woorden hun werk laten doen.

 

Misschien ook interessant:

  1. Poetry International 2015: ophef door Kenneth Goldsmith veroorzaakt
  2. Poetry International 2015: My first Poetry
  3. Poetry International 2015: Rogi Wieg (1962 – …)
  4. Poetry International 2015: in der Beschränkung zeigt sich der Meister

Filed Under: Beschouwingen, Rotterdam Tagged With: Anne Vegter, Bas Kwakman, Kenneth Goldsmith, Poetry International 2015, Reasons to be cheerful, uncreative writing

Leave a Reply Cancel reply

Your email address will not be published. Required fields are marked *

Zoeken

  • Facebook
  • RSS
  • Twitter

Nieuwste berichten

  • en aan de horizon ligt… Spijkenisse
  • Op de stoep bij Clare Lennart
  • Vluchten is als vallen
  • ‘Het hotel in de literatuur’, volgens ChatGPT en volgens mij
  • Zonder titel

Spotlight

Auteurs

  • Liliane Waanders

Meest gelezen deze week

Tags

Adriaan van Dis Arnon Grunberg beeldende kunst boek boeken boekenweek Cees Nooteboom column De wereld draait door dood dwdd film fotografie gedicht Ilja Leonard Pfeijffer Jan Brokken journalistiek K.Schippers kunst lezen literatuur Louise O. Fresco Marguerite Duras muziek Oek de Jong Olympische Spelen Poetry International poëzie recensie roman Rotterdam schrijven sportzomer sportzomer 2012 sportzomer 2013 sportzomer 2014 stoïcijn tennissen Tour de France vertalen Virginia Woolf voetballen wielrennen William Shakespeare zomergasten

Zoeken

Volg Hanta

  • Facebook
  • RSS
  • Twitter

Hoofdmenu

  • Home
  • Over Hanta
  • Columns en beschouwingen
  • Recensies
  • Beschouwingen
  • Meer
  • Contact
  • Privacy statement

Rubrieken

  • Liliane leest
  • Kettinglezen & rijgschrijven
  • Mediamoment
  • Sportzomers en -winters!
  • Zomergasten
  • Thuisblijfreizen
  • Bouke’s blues
  • Proza
  • Poëzie

Net binnen

  • en aan de horizon ligt… Spijkenisse
  • Op de stoep bij Clare Lennart
  • Vluchten is als vallen

Archief

Auteurs

  • Liliane Waanders

Copyright © 2023 · News Pro Theme on Genesis Framework · WordPress · Log in

Hanta gebruikt cookies. Omdat een blog runnen zonder nou eenmaal niet kan. Wilt u geen cookies, zie dan de instructies hier: Meer over cookies Ok, ik snap het
Privacy & Cookies
Necessary Always Enabled