Het handschrift herkende ik onmiddellijk. Het is de schrijver zelf die schrijver, titel en uitgever aan het titelblad toevertrouwde. Weliswaar geen 1500 keer – dat is de oplage van The Time of Friendship van Paul Bowles met tien foto’s van Vittorio Santoro – maar toch.
Sinds ik over het hoofd zag dat ik een signed copy heb van zijn Collected Stories 1939-1976 herken ik het handschrift van Paul Bowles uit duizenden.
Ik kocht The Time of Friendship, a Story by Paul Bowles, with ten Photographs by Vittorio Santoro and a Preface by the Author gisteren toen ik me van het Haags Historisch Museum waar ik Op ’t duin zag via de boekenmarkt naar Vormidable op het Lange Voorhout verplaatste.
Ik zal The Time of Friendship vast al wel in een of andere uitvoering hebben – misschien staat het zelfs wel in Collected Stories 1939-1976 – maar dat heeft mij er dus niet van weerhouden deze editie te kopen.
The Time of Friendship speelt aan de vooravond van het uitbreken van de oorlog in Algerije. Voor Fräulein Windling – ’s zomers docente aan de Openluchtschool in Bern – betekent dat dat zij het land waar ze gewoon is de winter door te brengen voorgoed moet verlaten.
Hoewel ze zich voordoet als een vrouw van de wereld is zij er in al die jaren niet werkelijk in geslaagd door te dringen tot de lokale bevolking en hun gebruiken. Dat blijkt nog eens nadrukkelijk als ze vlak voor haar vertrek Kerstmis wil vieren met Slimane, een jongen uit het dorp met wie ze een vorm van vertrouwdheid ontwikkeld heeft (hij vergrijpt zich aan de kerststal, haar in verwondering achterlatend).
En meer nog als zij hem toestaat haar te begeleiden naar Colomb-Bechar. Te laat realiseert zij zich dat hij niet vanwege haar mee wil.
In zijn voorwoord wijdt de schrijver woorden aan het verhaal dat hij steevast als een journalist hem naar zijn favoriete verhaal vroeg zijn favoriete verhaal noemt:
‘It has neither personalized malevolent thought nor any violent behavior. The violent action is supplied by the approaching war. One is aware of the fighting, and one is sure that in the end it will submerge what small areas of peaceful life still subsist. And indeed, the era of friendship comes to an end sooner than one had expected. It is ineluctable and as final as an act of God.’
Wat de foto’s van Vittorio Santoro precies met het verhaal te maken hebben, zie ik niet zo direct. Van de tien hebben er zeven dezelfde titel (Untitled). Dan is er nog een Airplaine #1 en het tweeluik The Desert (waarop geen korreltje zand te zien is, zie de cover van het boek, waarop het rechterpaneel van het tweeluik is afgebeeld).
Wat Paul Bowles er in het voorwoord over schrijft, helpt mij nauwelijks op weg:
‘Anything can be a metaphor of anything. It’s a question of accepting or rejecting the substitution. In the case of the photographs in this book, auditory, tactile, olfactory impressions are transformed into that which can be seen, into combinations of light and shadow, to provide material for a visual accompaniment of the text’,
behalve dan dat ik nu zeker weet dat ik de foto’s niet letterlijk moet nemen:
‘This photographic accompaniment or ambience is in the nature of an inner commentary, never specific enough to suggest the idea of illustration, but providing a backdrop for the narrative.’
Dat laatste geldt niet voor de laatste foto:
‘The final image of the blank wall does not seem metaphorical. Rather, it is a direct projection of Fräullein Windling’s desire to give Slimane’s life a definite ending.’
Die foto met daarop een niet helemaal gladde muur is een van de zeven foto’s die Untitled heet. Het origineel meet 120 x 120 centimeter.
Waarom Paul Bowles voor Vittorio Santoro koos, vermeldt het voorwoord niet.
Leave a Reply