Liza Wolf, het hoofdpersonage in Liefde tussen 5 en 7 van Wanda Reisel, is journaliste:
‘Ik wilde van jongs af aan journalist worden, al in mijn schoolkrantinterviews zat die gedrevenheid om achter de waarheid te komen die de volwassenen verborgen hielden. Bij de reportages en interviewseries voor bekende week- en maandbladen was mijn uitdaging steeds dezelfde: het masker van ieders gezicht losweken.’
Ten tijde van Liefde tussen 5 en 7 is zij gespecialiseerd in het voeren van gesprekken met vrouwen die vreemd gaan. Gesprekken die als geanonimiseerde interviews verschijnen.
‘Het publiceren van anonieme interviews is voor mij de enige manier om ongekuist het innerlijk van mensen te ontsluieren. En iedereen wil over het geheime liefdesleven van anderen lezen, de geïnterviewden popelen om hun verborgen kant, dat uitzonderlijke geluk, te mogen etaleren.’
Terwijl zij tussen 5 en 7 – het verhaal dat Wanda Reisel vertelt, mag dan niet al te opzienbarend zijn, de manier waarop ze het vertelt, is dat wel: in de twee uur die Liza Wolf op een bankje in het Aquarium naar vissen zit te staren, passeert een complete overspelgeschiedenis de revue. Elk hoofdstuk heeft een tijdsaanduiding als titel – de zonden van haar man en haar eigen naïviteit zit te overwegen, gaat het af en toe ook over die serie interviews die ze maakte. Natuurlijk omdat het zo pijnlijk is dat juist zij nu met de ontrouw van haar man geconfronteerd is, en zij niets in de gaten had.
‘Mijn interviewkandidaten zijn zonder uitzondering trots op hun vreemdgaan. En hoewel ze er niet aan willen denken, zijn ze bereid hun ontmaskering te aanvaarden, ze zullen zich half beschaamd, half uitdagend de ogen uitwrijven. Luister, zeggen ze tegen me, stelen zonder het risico gepakt te kunnen worden, daar is niets aan.’
Als Wanda Reisel dit schrijft, heeft Liza haar man nog niet geconfronteerd met het feit dat zij zijn tweede gezin ontdekt heeft. Wel heeft ze net bekend dat ze één op de drie interviews fingeert.
Aurélie Lindeboom, een van de belangrijkste personages in Een honger van Jamal Ouariachi, is ook journalist. Journalist met een wetenschappelijke achtergrond. Ze werkt als redacteur bij een praatprogramma: Bord op schoot. In de televisieluwe maanden heeft ze tijd voor eigen projecten.
‘ “Vrouwen die vreemdgaan” heette de eerste reeks die ze maakte. Mooi thema, helemaal Brenda. Wat haar intrigeerde was de leugen. Als er ooit een geheime ander in haar leven zou komen – op zich al nauwelijks denkbaar – zou ze er onmogelijk over kunnen liegen tegen Philip. Sommigen van de vrouwen die ze sprak, hadden maandenlang een dubbelleven geleid, eentje zelfs jarenlang. “Het liegen,” zei er een, “is een vorm van respect. Je moet het goed doen en zorgvuldig, want als je man erachter komt, zou dát volgens mij het moeilijkst voor hem zijn: niet het vreemdgaan zelf, maar het idee dat je jarenlang hebt samengeleefd met iemand die je door en door meende te kennen, terwijl dat een illusie is.’
Na de serie over vrouwen die vreemdgaan, volgde er een over mannen die vreemdgaan. En daarna een over stellen met seksuele problemen. Toen was de koek wat Brenda betreft op. Bovendien werd Aurélie moeder. Maar na drie jaar heeft ze wel weer zin in een ‘vakantieklus’. Die dient zich aan in de vorm van een ex waarvan gezegd wordt dat hij een van zijn adoptiekinderen seksueel misbruikt heeft.
Nadat er een veto uitgesproken is over zijn optreden in Bord op schoot neemt hij contact met haar op. Hij wil zijn verhaal vertellen, en zij moet dat wat hem betreft opschrijven. Uiteindelijk gaat zij, onder voorwaarden, akkoord.
‘ “Ik ben het niet eens met je opvattingen. Over pedofilie, bedoel ik. Laat ik daar heel duidelijk in zijn. Ik vind het verwerpelijk hoe jij denkt, ik vind het walgelijk wat je verdedigt. Maar mijn interesse is journalistiek van aard. Ik wil een portret van jou maken, in detail. Wie je bent, wat je in je leven hebt bereikt, hoe het is misgegaan en waar je nu staat. Ik laat jou daarover aan het woord, en ik schrijf op wat ik hoor en zie zonder te oordelen. Maar dat betekent dus niet dat ik het eens ben met je denkbeelden.”
(…)
Ik ben de auteur. We kunnen onderling het een en ander vastleggen over de verdeling van de royalty’s, het is tenslotte jouw verhaal, maar ik wil naar buiten toe niet de schijn van een samenwerkingsverband wekken. Ik help jou niet je ideeën te verkondigen, ik ben een journalist geïnteresseerd in een man met een bijzonder verhaal. Niets meer, niets minder.’
Een honger bevat dat verhaal, maar is veel meer.
Is het toeval dat Wanda Reisel en Jamal Ouariachi voor een journalist als protagonist kiezen? En dat die twee allebei over overspel schrijven?
Dat laatste is (waarschijnlijk) toeval, al schrijft Wanda Reisel wel vaker over (zelf)bedrog. Maar dat zij beiden voor een journalist – al zijn ze dan uit verschillend hout gesneden – kozen niet. Hun verhalen hebben een journalist nodig.
Leave a Reply