Wat er allemaal bij een kinderwens komt kijken
Even dacht ik dat Robbert Welagen een moderne Damocles geschreven had. Omdat zijn hoofdpersoon op de eerste bladzijde van In goede handen vanuit de trein zijn dubbelganger ziet lopen, vreesde ik dat Erik Bergmans in de loop van het verhaal hemel en aarde zou moeten bewegen om geloofd te worden. Maar zo’n roman is In goede handen niet.
Weliswaar gaat Robbert Welagen ver: Erik Bergmans mag zijn dubbelganger niet alleen volgen, hij mag ook bij hem aanbellen en pogingen wagen om een gesprek met hem aan te knopen, maar na verloop van bladzijden komt het dubbelgangersmotief in een ander licht te staan.
Erik Bergmans – zzp’er: hij illustreert en geeft les aan de Kunstacademie – moet kiezen. Zijn relatie met Carolien is zo stabiel dat kinderen tot de mogelijkheden behoren. Zijn vriendin is toe aan die stap, zelf twijfelt hij nog. Wat voor hem zwaar weegt, is dat zijn (gescheiden) ouders tijdens de opvoeding in zijn ogen nogal wat steken hebben laten vallen.
Wat ik aanvankelijk voor een dubbelganger hield, blijkt Erik Bergmans betere ik te zijn. Een man die in de ogen van Erik Bergmans wel geslaagd is in het leven: hij heeft een belangrijke baan en een gezin, en woont bovendien ook nog mooi. Maar die Erik Bergmans is dan ook geen kind van gescheiden ouders.
Behalve een dubbelganger heeft Erik Bergmans ook een broer. Een broer die zijn jeugd heel anders ervaren heeft. Een broer die andere opvattingen heeft over de manier waarop het verleden het heden en de toekomst beïnvloedt. Een broer die vindt dat zijn broer niet moet overdrijven.
Die broer geeft uiteindelijk de doorslag. Niet de dubbelganger.
Door In goede handen zo te lezen, vallen ook de laatste zes bladzijden op hun plek. In de laatste bladzijden zit namelijk weinig ‘venijn’, terwijl Robbert Welagen er tot dat moment in slaagt om een buitengewoon slim geconstrueerd verhaal heel erg precies te vertellen.
Zo precies dat er geen twijfel mogelijk is. De surreële ontmoeting tussen de twee mannen die op elkaar lijken heeft plaatsgevonden. Het verleden heeft zich zo afgespeeld als Erik Bergmans zich herinnert. Het is mogelijk om met andere ogen naar de werkelijkheid te kijken.
Zo precies dat de drie delen waaruit In goede handen bestaat even zwaar wegen. Zo precies dat zowat elke zin er voor het verhaal en het gemoed toe doet. En dan valt er ook nog het een en ander tussen de regels door te lezen zonder dat In goede handen overvol en topzwaar wordt.
Zo precies ook dat duidelijk is dat wat er in de boze buitenwereld gebeurt geen invloed heeft op de keuze die dertiger Erik Bergmans moet maken. Eigen ervaringen zijn al enerverend en veelzeggend genoeg. En Robbert Welagen zorgt dat de lezer daar niet aan twijfelt.
In goede handen is Welagens zesde roman. Steeds weer weet hij de indruk te wekken dat handelen voor zijn personages niet de hoogste prioriteit heeft. Ook Erik Bergmans lijkt alles aanvankelijk op zijn beloop te laten. Als niet Carolien, dan had het leven nog jaren voort kunnen kabbelen. Toch gebeurt er vergeleken met zijn eerste romans – Lipari, Philippes middagen en Verre vrienden (in de laatste twee wordt ook in het verleden gedoken) – veel, maar zonder dat dit ten koste gaan van de sfeer.
Amsterdam : Nijgh & Van Ditmar, 2015
ISBN 978-90-388-0055-4
Leave a Reply