Het verbaast mij niet dat Jeanette Winterson A Winter’s Tale koos.
‘Yes, it was obvious. It was a straightaway match. I mean, it’s got an abandoned baby in it, so being one… that was going to have some resonance. You never escape the first wounds; you go on working with them, inevitably, don’t you? So I’ve always loved that play because of the idea that whatever is lost will be found, which seemed to me to have a redeeming quality to it. And the late plays of Shakespeare are all about those second chances, in a way I find illuminating and glorious.’
Met The Gap of Time / Het gat in de tijd, haar hervertelling van Een winters verhaal van William Shakespeare – coverversie noemt ze het zelf – voegt ze een verloren meisje en een liefhebbende vader toe aan haar oeuvre. Een meisje waar van gehouden wordt door iemand die haar vader werd maar niet was. Silver, die geadopteerd werd door de blinde buurtorenwachter Pew (Lighthousekeeping/Vuurtorenwachten), is ook zo’n meisje. Het zijn meisjes voor wie dit – een van de mooiste zinnen uit Het gat in de tijd:
‘Ze had zelf geen geschiedenis, maar voelde zich aangetrokken tot de geschiedenis van anderen.’
(vertaling: Lidwien Biekmann)
opgaat.
The Gap in Time / Het gat in de tijd is het eerste deel van een serie waarin niet de eerste de beste schrijvers een stuk van William Shakespeare opnieuw vertellen.
(Het is ook niet voor het eerst dat tijd een thema is in het werk van Winterson.)
Het verbaast me ook niet dat Jeanette Winterson tijdens een interview zei dat ze zich tijdens het schrijven van The Gap in Time/Het gat in de tijd volkomen vrij voelde om met het verhaal te doen wat haar goeddunkte.
Zo origineel was de plot van A Winter’s Tale niet. William Shakespeare knipte en plakte tot hij zag dat het goed was. Dat is onder letterkundigen algemeen bekend, maar wordt maar zelden nadrukkelijk benoemd, waarschijnlijk omdat de gewone lezer zich er niet of nauwelijks van bewust is:
‘Als een lezer uit de eenentwintigste eeuw zelf mag beslissen dat hij in het laatste bedrijf van Shakespeares The Tempest opvallende verwijzingen ziet naar een van de romans uit de Harry Potter-cyclus en dat die verwijzingen voor deze lezer per definitie belangrijker zijn dan de door Shakespeare gemaakte allusies op boek 7 van Ovidius’ Metamorphosen, die de lezer sowieso niet ziet, waar gaat het dan uiteindelijk heen met ons historisch besef en onze kennis van waarlijk canonieke teksten?’
beklaagt Jürgen Pieters zich in zijn stuk Intertekstualiteit en de historische letterkunde. De actualiteit van het verleden: aanzetten tot een dialogische lectuur van ‘Cupio Dissolvi’ van Constantijn Huygens (opgenomen in Draden in het donker: intertekstualiteit in theorie en praktijk)
Ik heb Het gat in de tijd uit en heb ze inmiddels nog allemaal op een rijtje. De personages wel te verstaan. Ik hoop dat dat na het lezen van Een winters verhaal – in de bewerking van Hugo Claus – nog steeds zo is.
Het gat in de tijd
Jeanette Winterson
Amsterdam : Nijgh & Van Ditmar, 2015
ISBN 978-90-388-0096-7
Leave a Reply