De Honolulu Kings geven een toegift

Omdat ik mijn tijd had verdaan met bijpraten, kwam het er niet meer van om een boek  voor de terugweg te kopen. Om toch iets te lezen te hebben, griste ik De toegift van Anne-Gine Goemans mee, dat klaar stond te staan in een rekje met gratis leesvoer.

Wat ik precies kon verwachten, wist ik niet, maar ik vermoedde dat het boekje iets te maken moest hebben met de vorig jaar verschenen roman Honolulu King. Die roman – waarin Hardy: tachtig jaar, steelgitarist, uitbater van een Indische toko, verhalenverzamelaar en vrijmetselaar, afrekent met zijn verleden, maar de schrijfster in het midden laat of hij wel een natuurgetrouwe weergave van de historische werkelijkheid geeft (een mooie manier om te zeggen dat het zelfs als de bereidheid tot het onder ogen zien van het verleden er is niet zo eenvoudig is om de waarheid boven tafel te krijgen) – las ik nog niet zo lang geleden in het kader van mijn zoektocht naar recente literatuur over het koloniale verleden.

En inderdaad: ‘In deze toegift brengt Anne-Gine Goemans de hartverwarmende personages uit Honolulu King nog een laatste keer tot leven’.

Niet alle personages uit Honolulu King keren terug in De toegift. Het zijn vooral de leden van de band.

‘Cok (78) blafte als een hond met kennelhoest. Hun nieuwe ukelelespeler, Agus Judistira (88), had sinds kort last van een hoge bloeddruk. George (81) was met zijn slechte ogen een loslopend gevaar, maar bleef volharden in zijn weigering een bril te dragen. Hij leek nou eenmaal op Nelson Mandela en Mandela droeg ook geen bril. Er viel geen speld tussen zijn beweringen te krijgen. Hardy (80) had nergens last van, behalve dan dat de bloedtoevoer naar zijn handen en voeten leek te zijn gestopt. Klompen ijs. Alleen als hij steelgitaar speelde keerde de warmte terug.’

die nog een keer voor het voetlicht mogen komen.

In een ver verleden maakten de Honolulu Kings furore, al scoorden ze maar één hit (Aloha’Oe means goodbye). In De toegift betreden ze voor het laatst een podium. Aan een comeback in kleine kring danken ze een uitnodiging voor een hawaii-festival op Sardinië.

Het is knap hoe Anne-Gine Goemans in De toegift verwijst naar het andere verhaal zonder dat het de lezer die dat boek niet kent duizelt. Personages die er in de roman toe doen maar waarvoor in dit verhaal geen plaats is, worden toch genoemd. En er wordt tot tweemaal toe gerefereerd aan de omtrekkende beweging die de leden van de Honolulu Kings maken als het gaat om het ontrafelen van historische gebeurtenissen die hun verleden en daarmee ook hun leven kleuren.

Voor de lezer van de roman is het prettig om te weten dat er voor de Honolulu Kings een internationale comeback inzat, want dat blijft in Honolulu King de vraag. Die lijn is in de roman ondergeschikt aan waar het verhaal echt om draait – het verleden onder ogen zien – waardoor de lezer in het ongewisse gelaten wordt over het resultaat van een crowdfundingactie die de Honolulu Kings daar moet brengen naar de plek waar de muziek die zij maken oorspronkelijk vandaag komt.

De toegift sluit naadloos aan bij Honolulu King, maar niet zo naadloos dat het gelezen zou kunnen worden als laatste hoofdstuk. De vraag is of de tekst er al was (maar de roman niet haalde) of dat Anne-Gine Goemans die nadat Honolulu King klaar was en verschenen schreef. Feit is dat Honolulu King er een affer boek door wordt.