Een Hugo-verhaal
Ik heb een lange reis voor de boeg en aas op de krant die de man aan de andere kant van het gangpad zit te lezen. Paginagroot fietst een zwaarbeladen fietser, opgejaagd door een laagvliegend boek, door een heuvelachtig landschap, en dat alles onder de noemer ‘Jelle Brandt Corstius brengt zijn vader weg’.
Het kan niet anders of dat stuk moet gaan over As in tas. As in tas is het op literaire leest geschoeide verslag van een treurtocht. Jelle Brandt Corstius fietst, met een deel van de as van zijn vader, van Amsterdam naar Saintes-Maries-de-la-Mer aan de Middellandse Zee. Daar wil hij nog een keer afscheid nemen van zijn vader.
As in tas is net uit, en ik heb het boek dat speelt met de genres dagboek en reisverhaal inmiddels gelezen. Jelle Brandt Corstius heeft een mooie manier gevonden om te delen wat hij over de vader, de wiskundige en de taalfanaat Hugo Brandt Corstius kwijt wil.
Dat hij voor de fiets als vervoermiddel kiest, is geen toeval. Jelle Brandt Corstius fietste met zijn vader en bewaart daar dierbare herinneringen aan. Al verstonden de twee elkaar ook fietsend niet altijd. Ook niet altijd, want als iets duidelijk wordt uit As in tas is het dat door de wijze waarop Hugo Brandt Corstius toen hij weduwnaar werd en met drie jonge kinderen achterbleef invulling gaf aan het vaderschap zijn kinderen niet altijd de aandacht kregen die zij verdienden. De zoon klaagt niet, maar zegt wel waar het op staat. Omdat het onlosmakelijk deel uitmaakt van de relatie die hij met zijn vader had.
Met de jaren milder geworden (net als zijn vader) ziet Jelle Brandt Corstius behalve de ernst ook de humor van de zaak in. Hij had nu eenmaal een gekke én geniale vader. Een vader die in essentie vooral met zichzelf en zijn werk bezig was. Dat zijn kinderen – twee dochters en een zoon – goed terecht gekomen zijn, is waarschijnlijk vooral hun eigen verdienste, al eert Jelle Brandt Corstius zijn vader als het zo uitkomt.
Hoewel As in tas om de vader-zoonrelatie draait, leidt Jelle Brandt Corstius de aandacht af door het uitgebreid te hebben over hoe hij het fietsen over terrein geaccidenteerd en bergachtig terrein langzaam maar zeker onder de knie krijgt. En hoe hij zich onderweg moet behelpen en af en toe het nodige te stellen heeft met mensen die hem onderdak verlenen, laat hij ook niet onvermeld.
Jelle Brandt Corstius neemt scherp waar en heeft een gezonde dosis (zelf)spot. Hij treft een toon die van As in tas meer dan alleen een liefdevol in memoriam maakt.
Hoewel As in tas volledig voor zich spreekt, ben ik toch benieuwd wat Jelle Brandt Corstius aan zijn boek heeft toe te voegen. Twee treinen nadat ik een blik heb proberen te werpen in de krant van mijn overbuurman, ligt de bijlage voor het oprapen. Als ik het interview uit heb, weet ik dat ik het beter ongelezen had kunnen laten. Voor wie As in tas gelezen heeft vraagt Sara Berkeljon in Zonder handen naar de bekende weg, en mooier dan hij het al heeft opgeschreven kan Jelle Brandt Corstius het pratend niet maken.
Waarmee nog maar eens gezegd is, dat wat in As in tas Jelle Brandt Corstius achteloos oogt, heel zorgvuldig zo geformuleerd is en niet anders.
As in tas
Jelle Brandt Corstius
Amsterdam : Dag Mag, 2016
ISBN 978-90-824-1-63-1
Leave a Reply