‘Ik ben zelf nog nooit aangeklaagd, en ben daar ook niet bang voor. De enige persoonlijke grens die ik hanteer, is of iets juist of onjuist is. Ik zal alles opschrijven als ik er van overtuigd ben dat het de waarheid is. Voor mij is dat de grens.’
Dat zijn de laatste woorden in een interview met Ebru Umar in het meinummer van Villamedia. Een nummer in het kader van het Festival van het vrije woord gewijd aan de persvrijheid. Omdat 3 mei Dag van de Persvrijheid is.
Waarheid. Daar gaat het Ebru Umar om. Dat is de strekking van haar verhaal. De waarheid bepaalt voor haar de grens. Haar red line.
Toen Ebru Umar dit zei, was het waar, ook de eerste zin. Inmiddels zijn haar omstandigheden dramatisch gewijzigd. Of ze onverminderd onverschrokken blijft opereren zal de toekomst ook haar leren.
P. van de Wiel says
“De enige persoonlijke grens die ik hanteer is of iets juist of onjuist is.” Ofschoon Umar mijn sympathie heeft vind ik dit een vreemde uitspraak. Alsof ze in haar publicaties uitsluitend waarheden (of feiten) zou vermelden. Maar in haar columns vind je vooral meningen; die zijn voor haar waar, maar niet voor iedereen, meningen zijn geen waarheden. De vraag is of er grenzen zijn aan meningen die je weerhouden iets aan anderen mee te delen. Daar botsen we elke dag tegenop maar worden door ieder individu zelf bepaald. Uiteindelijk bepalen de wet en de rechter de grens. Ik hoop op grote onafhankelijkheid van de rechters in Turkije maar
vrees dat dat niet zo is.
P. van de Wiel says
Ik las net dat Ebru Umar in een van haar columns schreef dat ze geen medelijden heeft met verdrinkende kinderen. Mijn sympathie voor haar, die ik hier eerder uitte, is daardoor onterecht. Maar zulke dingen mag je schrijven, dat blijft onbetwist, en je kunt ondanks dat ook nog een volksheldin worden.