Het zou haar geen tweede keer overkomen. Zoveel was zeker. Nadat ze de nodige ambtenaren gesproken had en zeker wist dat het tot iedereen die het weten moest was doorgedrongen dat de tekening die begin juni door iemand van Beeldkanon op de stoep voor haar galerie gemaakt zou worden geen graffiti wasis, maar kunst in het kader van de Language & Art Gallery Tour van Poetry International kon de galeriehoudster rustig gaan slapen.
(Vorig jaar namelijk spoot de Roteb Service Diepreiniging buiten haar medeweten vanwege het streven naar een schone stad een tekening van Michael van Kekem weg.)
Maar toen begon het op 4 juni in Rotterdam ongelooflijk hard te regenen… en bleek er na de bui weinig meer over van het kunstwerk van Remmelt Oosterhuis.
Nelly Voogd van Galerie V’Arts vertelde me vlak voor de officiële opening van de Language & Art Gallery Tour wat haar nu weer was overkomen. Ik was niet van plan om er dit jaar woorden aan vuil te maken. Maar toen bracht Maria Barnas – tijdens Poetry is in Witte de With Center for Contemporary Art haar That Slow Nightfall te zien – een kunstwerk van Marcel Broodthaers ter sprake: La pluie (Projet pour un texte). Broodthaers zit in de stromende regen te schrijven. Wat hij schrijft, wordt onmiddellijk weggewassen. Het deert hem niet dat de inkt de kans niet krijgt om op te drogen. Dat niemand ooit zal lezen wat hij aan het papier toevertrouwde.
Toen was het bruggetje gauw gemaakt.
Paul van de Wiel says
Een direct wegspoelende tekening is niets anders dan het cliché dat al eeuwendoor kunstenaars wordt geproduceerd: het cliché van de vergankelijkheid.
Bijbelteksten, godsdienstige rituelen, vanitasschilderijen, Midas Dekkers, Thomas a Kempis, ga zo maar door. Wie om zich heen kijkt ontkomt er niet aan. Zelfs nieuwe dingen wijzen erop omdat ze oude vervangen hebben. De mooiste vrouw ontmoet haar iedere morgen als ze in de spiegel kijkt. We moeten er gelukkig mee zijn omdat vergankelijkheid de vervelingverdrijft. Zonder vergankelijkheid zou altijd alles hetzelfde zijn en hadden we niet eens bestaan.
Remmelt Oosterhuis says
Dag Liliane, leuk stukje! Ik heb inmiddels een nieuwe illustratie gemaakt. Hopelijk blijft deze langer staan.
Gr. Remmelt
Paul van de Wiel says
Naast de vergankelijkheid heeft het direct wegspoelen van een tekening natuurlijk ook de symboliek van de zinloosheid in zich. Wat maakt het uit wat we schrijven of tekenen, binnen korte tijd is het uit ieders geheugen verdwenen. Maar hier dient zich de paradox aan. Juist deze symbolische handelingen, die men kunst mag noemen, en waarom niet, blijf je onthouden. Denk aan het limonadeflesje van Schippers, het inpakken van gebouwen door Christo, de kitschkunst van Koonz. Laatst zag ik een kunstenaar op het ijs voor een enorme ijsbreker lopen.
Zo’n beeld vergeet je niet en het drukt je onbarmhartig op de zinloosheid vaan veel dingen. Echte kunst is het om toch ergens zin in te vinden en te krijgen..