Stel dat Joyce Roodnat gelijk heeft, en … Elena Ferrante is

Wie Elena Ferrante is, weet eigenlijk niemand. Behalve Elena Ferrante zelf dan. En waarschijnlijk weten haar  uitgevers Sandro en Sandra Ferri het ook (in elk geval interviewden zij haar voor The Paris Review). Naarmate ze er langer in slaagt haar identiteit geheim te houden – en dat zal nu ze wereldwijd zoveel succes een hele kunst zijn: toch weten we inmiddels al 25 jaar niet wie zij is – neemt het speculeren toe.

Berichtte Anne Branbergen in maart nog in de Groene Amsterdammer dat veel in de richting van Marcella Marmo wijst – Collega onthult de identiteit van Elena Ferrante, afgelopen week kwam Joyce Roodnat al deducerend tot een opzienbarende conclusie. Vanuit de veronderstelling dat het belang om haar ware identiteit geheim te houden gelegen is in het feit dat het gaat om iemand die al beroemd is, wijst zij Sophia Loren als de enige echte Elena Ferrante aan. Bewijs heeft ze niet, maar haar redenering sluit.

Ik kan me voorstellen dat Joyce Roodnat haar conclusie hardop schrijft. Tot het tegendeel bewezen wordt, klopt wat ze schrijft. En stel dat ze gelijk heeft. Stel dat het Sophia Loren is die Dagen van verlating (2003), De verborgen dochter (2008), Kwellende liefde (2016) en de Napolitaanse romans De geniale vriendin (2013), De nieuwe achternaam (2015), Wie vlucht en wie blijft (2016) en Het verhaal van het verloren kind (2016) schreef.
Dan gelooft later toch niemand dat je dat altijd al dacht. Want daar is dan geen bewijs van. Soms moet je als journalist de gok wagen…