HANTA

Literatuur en meer

  • Home
  • Over Hanta
  • Contact
  • Privacy statement
  • Columns
  • Recensies
  • Beschouwingen
  • Blog
  • Meer
    • Liliane leest
    • Kettinglezen & rijgschrijven
    • Mediamoment
    • Sportzomers en -winters!
    • Zomergasten
    • Thuisblijfreizen
    • Bouke’s blues
    • Proza
    • Poëzie
You are here: Home / blog / Hoezo ‘een rampzalig reactionair boek’?

Hoezo ‘een rampzalig reactionair boek’?

29/07/2016 by Liliane Waanders 2 Comments

Christus wordt weer gekruisigd - Nikos KazantzakisIn De Groene Amsterdammer mag Cyrille Offermans deze week oordelen over Christus wordt weer gekruisigd van Nikos Kazantzakis. Zijn oordeel over deze roman uit 1948 – voor het eerst verschenen in 1954 – is vernietigend. Ik citeer: ‘een rampzalig reactionair boek’, ‘een fundamentalistisch manifest in romanvorm’, ‘een boek dat enkel bestaat uit voor­gebakken taal en oerconservatieve ideeën’. De schrijver van de roman noemt hij ‘een godsdienstwaanzinnige Griek’.

Ik vind het een heel tendentieus stuk, maar dat mag ik eigenlijk helemaal nog niet zeggen, want ik ben pas op bladzijde 141. Dus misschien moet ik als ik Christus wordt weer gekruisigd uit heb Cyrille Offermans wel gelijk geven.

Tot die tijd blijf ik me afvragen of Cyrille Offermans Christus wordt weer gekruisigd wel goed gelezen heeft. En of hij zichzelf voor het schrijven van die recensie wel voldoende tijd gegund heeft.

Het is waar: leven en wandel van Nikos Kazantzakis stonden in het teken van het zoeken naar de betekenis van het zijn op aarde. Maar ‘een goddienstwaanzinnige Griek’? Nee. Zo hij iets was, dan was hij een Kritische Kretenzer.

In die hoedanigheid zocht hij zijn weg en daarvan deed hij verslag. In zijn persoonlijke geloofsbelijdenis Ascese (Salvatores Dei), waaraan hij van 1922 tot 1944 werkte. In zijn vervolg op de Odyssee. In het autobiografische Verantwoording aan Greco. Maar ook in zijn romans. En dus ook in Christus wordt weer gekruisigd.

Kazantzakis zocht en vond een weg omhoog. Onderweg rekende hij af. Met materie. Met goden die almacht tentoonspreiden. Met het leven en de dood.

‘Ik weet nu. Ik hoop niets. Ik vrees niets. Ik ben verlost van het verstand en het hart. Ik ben hoger gestegen dan zij. Ik ben vrij. Dat is wat ik wil. Ik wil niet anders. Ik zocht de vrijheid.’

(uit: Ascese (Salvatores Dei), vertaling: Olivier Boelen)

Daarna schreef hij Christus wordt weer gekruisigd.  Een roman over Grieken die hun leven in Turkije niet zeker waren. Geschreven tijdens een Griekse burgeroorlog. Daar hoor ik Cyrille Offermans helemaal niet over. Die maakt alleen flauwe opmerkingen om te doen voorkomen alsof deze roman helemaal niets te zeggen heeft over de huidige toestand in de wereld.

En ik hoor hem ook niet over de vertaling die Hero Hokwerda maakte. Een vertaling die mij zorgvuldiger lijkt dan die van André Noorbeek uit 1952, maar echt beoordelen kan ik dat niet, want ik spreek en lees geen Grieks (toch gek voor iemand die net als Nikos Kazantzakis in Iraklion geboren is) en mijn enige andere referentiekader is een Engelse vertaling van Jonathan Griffin (in die vertaling hebben de hoofdstukken titels).

I rest my case en keer terug naar Christus wordt weer gekruisigd.

Misschien ook interessant:

  1. Bij gebrek aan een flaptekst een aanbeveling van A. den Doolaard
  2. Nikos Kazantzakis is het (her)lezen waard
  3. Zorbas danst helemaal geen sirtaki
  4. Via vrouwen Kreta vinden

Filed Under: blog Tagged With: Christus wordt weer gekruisigd, Cyrille Offermans, Hero Hokwerda, Nikos Kazantzakis, Sprankelend en filosofisch?

Comments

  1. John Wervenbos says

    29/07/2016 at 23:39

    De inhoud van een recensie kan natuurlijk ook iets zeggen over de denkbeelden en percepties van een criticus. Bo van Houwelingen schreef enige maanden geleden een positieve recensie: Christus wordt weer gekruisigd is opvallend actueel (Volkskrant, 23 april 2016).

    Reply
  2. Paul van de Wiel says

    31/07/2016 at 19:46

    Een vriend bracht me onlangs de eerste druk van de vertaling van “Christus wordt weer gekruisigd”.. Zowel deze titel als de titel van de film, “Hij die sterven moet”, doet enigszins bombastisch en pathetisch aan. Het voorwoord van den Doolaard staat vol met superlatieven.. Maar den Doolaard was beslist geen reactionair..
    Hij schrijft o.a.: “Dit boek stelt hem met een slag aan de spits van een handvol schrijvers die het heden wagen de grondslag te leggen van een nieuwe, positieve literatuur”. Ik heb vroeger het boek gelezen en de film gezien., die beide veel opzien baarden. Volgens mij is het woord rectionair toen bij niemand opgekomen en zeker niet bij links. Het boek gaat over medemenselijkheid en rechtvaardigheid.. Misschien is de stijl van het boek wat gedateerd en pompeus maar het woord reactionair is zeker niet op zijn plaats.

    Reply

Leave a Reply Cancel reply

Your email address will not be published. Required fields are marked *

Zoeken

  • Facebook
  • RSS
  • Twitter

Nieuwste berichten

  • Het Tapijt van Floris ende Blancefloer
  • Ann(e) Hathaway (Shakespeare’s wife): leven tussen feit en fictie
  • ‘Geen plagiaat, maar een teken van verbondenheid’*
  • Schrijvers aan talkshowtafels
  • Balende biograaf?

Spotlight

Auteurs

  • Liliane Waanders

Meest gelezen deze week

Tags

Adriaan van Dis Arnon Grunberg beeldende kunst boek boeken boekenweek Cees Nooteboom column De wereld draait door dood dwdd film fotografie gedicht Ilja Leonard Pfeijffer Jan Brokken journalistiek K.Schippers kunst lezen literatuur Louise O. Fresco Marguerite Duras muziek Oek de Jong Olympische Spelen Poetry International poëzie recensie roman Rotterdam schrijven sportzomer sportzomer 2012 sportzomer 2013 sportzomer 2014 stoïcijn tennissen Tour de France vertalen Virginia Woolf voetballen wielrennen William Shakespeare zomergasten

Zoeken

Volg Hanta

  • Facebook
  • RSS
  • Twitter

Hoofdmenu

  • Home
  • Over Hanta
  • Columns en beschouwingen
  • Recensies
  • Beschouwingen
  • Meer
  • Contact
  • Privacy statement

Rubrieken

  • Liliane leest
  • Kettinglezen & rijgschrijven
  • Mediamoment
  • Sportzomers en -winters!
  • Zomergasten
  • Thuisblijfreizen
  • Bouke’s blues
  • Proza
  • Poëzie

Net binnen

  • Het Tapijt van Floris ende Blancefloer
  • Ann(e) Hathaway (Shakespeare’s wife): leven tussen feit en fictie
  • ‘Geen plagiaat, maar een teken van verbondenheid’*

Archief

Auteurs

  • Liliane Waanders

Copyright © 2021 · News Pro Theme on Genesis Framework · WordPress · Log in

Hanta gebruikt cookies. Omdat een blog runnen zonder nou eenmaal niet kan. Wilt u geen cookies, zie dan de instructies hier: Meer over cookies Ok, ik snap het
Privacy & Cookies
Necessary Always Enabled