There will come soft rains: motto (Victoria), verhaal (Bradbury) en gedicht (Teasdale)

Ivo Victoria maakte mij nieuwsgierig naar het gedicht waaruit hij twee regels putte als motto voor zijn roman Billie & Seb. There Will Come Soft Rains, de titel bleef hangen. De dichter niet. Wel de naam van de schrijver van het korte verhaal dat grotendeels dezelfde titel heeft als het gedicht: Ray Bradbury.

En toen was het nog maar een fluitje van een cent. Sara Teasdale (1884 – 1933) heet de dichter. There Will Come Soft Rains verscheen in 1920, in de bundel Flame and Shadow.

(War Time)

There will come soft rains and the smell of the ground,
And swallows circling with their shimmering sound;

And frogs in the pools singing at night,
And wild plum trees in tremulous white,

Robins will wear their feathery fire
Whistling their whims on a low fence-wire;

And not one will know of the war, not one
Will care at last when it is done.

Not one would mind, neither bird nor tree
If mankind perished utterly;

And Spring herself, when she woke at dawn,
Would scarcely know that we were gone.

Een oorlog is voorbij. De mens is er niet meer. Voor de natuur maakt dat nauwelijks iets uit.

Ray Bradbury nam het gedicht integraal op in zijn verhaal August 2026: There Will Come Soft Rains. Het is inmiddels 2016. Huizen lijken zichzelf te kunnen redden. Figuurlijk.