En wat nu, wilde Carolina Lo Galbo aan het eind van VPRO Boeken van Ester Naomi Perquin weten. Ambieerde zij wellicht het schrijven een grote roman. De dichter die aan tafel zat vanwege Meervoudig afwezig, haar net verschenen vierde dichtbundel, sloot na enig aandringen op termijn een roman niet uit, maar kondigde min of meer essays aan. Essays over de inzichten opgedaan tijdens haar werkzame leven als cipier.
Bij dat arbeidsverleden stond Ester Naomi Perquin recent al essayistisch stil (nadat ze zich er eerst al dichterlijk over uitliet in Celinspecties, waarvoor ze in 2013 de VSB Poëzieprijs kreeg). Vorig jaar verscheen Halve lucht, het derde essay in de reeks Essay Roterodamum. Hoewel inzichten in Halve lucht – in het essay, maar ook in dit interview uit 2011 over bajestaal legt Ester Naomi Perquin uit wat ‘halve lucht’ is – onderschikt zijn aan herinneringen en observaties, is duidelijk dat een plek – in dit geval ‘de Noordsingel’ in Rotterdam – waar
‘de verschillende culturele en maatschappelijke achtergronden van de gedetineerden, hun omstandigheden, religieuze overtuigingen én hun delicten zorgden voor een miniatuursamenleving waarin “verdraagzaamheid” een heel nieuwe lading kreeg. Wie niet verdroeg zou daar vooral zélf hinder van ondervinden – verdragen was een vorm van overleven geworden, niet van tolereren’
en betrouwbaarheid, geheimhouding en integriteit geboden zijn, wie er werkt tot nadenken aanzet.
Het belangrijkste inzicht dat Ester Naomi Perquin in Halve lucht met haar lezers deelt, staat gegrift in een muur en is niet van haarzelf – ‘Ooit door een gedetineerde in de kalk gekrast en door mij ontdekt: “Je kop moet levenslang” – maar ook haar eigen gevolgtrekkingen en de wijze waarop ze die verwoord maken nieuwsgierig:
‘Dat was de eerste keer dat ik me realiseerde wat een uniform eigenlijk doet. Hoe het uiteenlopende mensen samenvoegt, tot één gezichtsloos wezen maakt – een creatuur waarvan je de kenmerken niet kunt onthouden, alleen de handelingen. (…) Een uniform is een vorm van doeltreffende camouflage in een omgeving waar alles uitstraalt dat er iemand de baas is. Je valt samen met de muren, de tralies, de regels. Het is een intimideren kledingstuk – en soms van een vreselijke lafheid’,
maar ze zullen nog wel even op zich laten wachten, de essays waar Ester Naomi Perquin het in VPRO Boeken over had, toen Carolina Lo Galbo naar een roman hengelde.
Leave a Reply