Noem mij geen vluchteling: ik ben een schrijver

Eigenlijk moest het in In the mirror of refugees gaan over het beeld dat vluchtelingen hebben van Europa. Maar toen Tommy Wieringa zich tegenover Hassan Blasim begon te verontschuldigen nam het gesprek onmiddellijk een andere wending. Beiden lazen een passage uit hun werk: Hassan Blasim het begin van het verhaal Waarom schrijf je geen roman, in plaats van verhalen over al die personages? uit de bundel Lijkententoonstelling en Tommy Wieringa een door de samenstellers van het programma gekozen fragment uit zijn roman Dit zijn de namen.

Tommy Wieringa voelde zich tegenover Hassan Blasim nogal bezwaard dat hij voor zijn roman uit zijn verbeelding had moeten putten, omdat hij anders dan Hassan Blasim en de personages in Dit zijn de namen nooit heeft hoeven vluchten. Hassan Blasim vond dát niet erg. Wel leek hij het Tommy Wieringa tot op zekere hoogte kwalijk dat die met zijn verontschuldiging suggereerde dat hij, Hassan Blasim, bij het schrijven van zijn verhalen zijn fantasie niet gebruikt had. Terwijl hij net als Tommy Wieringa schrijver is, ook al vertrok hij uit Irak en reisde hij als illegale immigrant door Iran, Turkije, Bulgarije en Hongarije voordat hij Finland bereikte. Een voetreis van vier jaar. (Hassan Blasim: ‘Migranten hebben geen wortels, migranten hebben benen.’)

Ik weet zeker dat Tommy Wieringa het zó niet bedoelde: hij had zijn gespreksgenoot ervaringen willen besparen. Maar Hassan Blasim heeft natuurlijk gelijk: er komt heel wat bij kijken om van een waargebeurd verhaal literatuur te maken.