Strikt genomen hebben ze niets met elkaar te maken: Alptraum: Stanley’s laatste gems van Koos van Zomeren en Het hoogste goed van Andrea Bajani. En toch gaan ze hier in huis een relatie met elkaar aan. Beide boeken gaan over rouw. In Alptraum: Stanley’s laatste gems draait Koos van Zomeren om de dood van zijn borderterriër Stanley heen. Tijdens een bergwandeling in Grindelwald heeft de hond in een onbewaakt ogenblik zijn instinct gevolgd met de dood als gevolg. Koos van Zomeren probeert zo nauwkeurig mogelijk te reconstrueren wat er precies is gebeurd en wat zijn aandeel in de dood van Stanley is.
Zijn tastende schrijven – hij herhaalt, herneemt – is rouwen in optima forma, met een portret van niet alleen een hond als resultaat. Alptraum is prachtig, en ik kom er nog op terug.
Het hoogste goed van Andrea Bajani gaat over een jongetje dat verdriet heeft en (nog) geen afstand van dat verdriet wil doen. Overal waar hij gaat, begeleidt het verdriet hem. Het verdriet lijkt verdacht veel op een hond. Waar het verdriet van de jongen vandaan komt, moet ik nog ontdekken. Ik heb geen haast. Ik neem Het hoogste goed zin voor zin. Geniet ik van de manier waarop Andrea Bajani verdriet een gezicht geeft.
Leave a Reply