Als de rust in het plaatsje waar De ballade van het treurige café van Carson McCullers is weergekeerd – onruststoker Marvin Macy en ‘neef Lymon’ hebben het dorp verlaten na eerst Miss Amelia vernederd te hebben en het café dat een tijd zijn weerga niet kende gesloopt te hebben – volgt er nog een slotakkoord.
Carson McCullers laat in dat slotakkoord Forks Falls Road door twaalf gevangenen repareren en verbreden. Behalve de hakkende houwelen klinkt er ook muziek als de dwangarbeiders aan het werk zijn.
Over die twaalf dwangarbeiders en de situatie waarin zij verkeren, gaat één van de nummers van het aan Carson McCullers gewijde programma/album van Suzanne Vega:
Twelve Mortal Men
Where I’m from
There’s poverty
All kinds of inequality
Nobody comes here
Nobody leaves
Don’t have to go far
Even to see
The Whipping Report
In the library.
Hear one voice
Start singing
In the dirt
Twelve picks are ringing
Nobody comes here
Nobody leaves
Don’t have to go far
Even to see
12 mortal men bound
In a song of liberty.
Don’t have to go far
The music I hear,
Is 12 mortal men singing
In ecstasy and fear.
In my heart
I see a crowd
A thousand, souls marching and proud
Everyone gathered
Each one is loved.
Leave a Reply