Hij is al bijna drie jaar dood, maar de rouwkaart die maakte dat familie, vrienden en collega’s samen kwamen staat nog steeds op een prominente plek. Zijn foto hangt op het prikbord tussen foto’s van familie, terwijl hij strikt genomen geen familie was. In de boekenkast wordt hij omringd door zijn vijftiger vrienden. Zij onttrekken zich – ik zou bijna zeggen vanzelfsprekend – aan het alfabet.
Ik heb hem niet gekend, zijn werk ken ik wel. Ik ontdekte het op eigen kracht. Het was mede door hem dat ik zag wat poëzie kan zijn.
Toen ik anderhalf jaar geleden verhuisde, leende ik een regel uit een gedicht dat indruk maakte en zette een witte kamer op de foto. Toen een ander er een enveloppe in zag, zag ik het ook.
Ik wil maar zeggen: misschien is Gerrit Kouwenaar niet zo vergeten als Anna Enquist in Een tuin in de winter: herinneringen aan Gerrit Kouwenaar vreest.
Een tuin in de winter: herinneringen aan Gerrit Kouwenaar
Anna Enquist
Amsterdam : Arbeiderspers, 2017
ISBN 90-978-295-1424-8
Leave a Reply