‘Die titel zie je niet vaak’, zei de jongen die me Brother Carl van Susan Sontag verkocht met een mengeling van trots en spijt in zijn stem. Ik kon me inderdaad niet herinneren dat ik Brother Carl al eens eerder ergens tegengekomen ben, maar dat is misschien ook niet zo raar, want filmscripts worden over het algemeen niet in grote oplagen gedrukt (als ze al gepubliceerd worden).
Susan Sontag leidt het script in door in het kort de wordingsgeschiedenis van Brother Carl te beschrijven, en haar intenties toe te lichten. Dat voorwoord, gedateerd: juni 1972, besluit ze als volgt:
‘When I started to write the script , I was in the throes of that that effort [the effort to help a miracle come to pass, lw]. The week after the end of the shooting, in Rome, I learned I had failed. That failure has not destroyed my belief in miracles.’
Dat komt enigszins overeen met wat zij op 24 april 1971 in haar dagboek – Zoals de geest gebonden is aan het vlees: dagboeken en aantekeningen 1964 – 1980 – noteert:
(…)
BC [Brother Carl] gaat over het tot stand brengen van een wonder. Het is het testament van het geloof dat ik toen nog had: mijn gebed, mijn vertrouwen… Ik heb de film gemaakt. Carl is geslaagd. Ik heb gefaald.
De energie – en het plezier, de beloning – achter het wonder kwam voort uit het verlangen naar symbiose. Een pure, genereuze droom. Maar de energie schoot tekort.
Ben ik klaar met het zoeken naar de perfecte, ideale symbiose? Is men ooit klaar met een verlangen dat zo diep reikt als dit?’
(vertaling: Joris Vermeulen)
Bijna halverwege het script word ik niet vrolijk van Brother Carl, maar staat me wel vrij helder voor ogen wat Susan Sontag wilde. Haar personages hebben niet veel tekst, maar Sontag beschrijft tot in de details wat ze doen, welke kleren ze dragen, hoe ze ten opzichte van elkaar en de camera staan. De vergelijking met Ingmar Bergman ligt voor de hand. Wie er aan het kortste eind gaat trekken, weet ik nog niet. Voorlopig zegt Carl nog niets en is Anna nog nauwelijks in beeld geweest. Terwijl ik toch vermoed dat zij het spiegelpaar zijn waar Susan Sontag het grote conflict in Brother Carl om laat draaien. Dat hun zwijgen veelzeggend is, is duidelijk. Maar of het een thema of een motief is, dat moet nog duidelijk worden.
Leave a Reply