Het belang van een bladspiegel

Hoewel het mijn enige kans was om tot de essentie van L’Amour van Marguerite Duras door te dringen, liet ik Liebe (aus dem Französischen von Barbara Henninges) lang links liggen. De bladspiegel van de Duitse vertaling stond mij namelijk niet aan.
In elk geval in de versie die ik heb, ontbreekt het wit dat zo kenmerkend is voor een deel van het oeuvre van Marguerite Duras. Waar in L’Amour de tekst meebeweegt op de deining van golven en gemoed, zijn de regels in Liebe aaneengeregen, en ontnemen mij als lezer de gelegenheid pas op de plaats te maken.

Belangrijker is echter dat door die volle pagina’s in het Suhrkamp Taschenbuch dat ik tot mijn beschikking heb de structuur van het verhaal volkomen verloren gaat. In L’Amour verhouden drie mensen zich tot elkaar. Ze vormen een driehoek die – letterlijk: teken hun bewegingen maar uit – voortdurend van vorm verandert.
Alsof het regieaanwijzingen in een filmscript betreft, beschrijft Marguerite Duras heel zakelijk wat er gebeurt, wat er te zien en te horen is. Daarnaast zijn er de stemmen. Wat er door de drie gezegd en gemijmerd wordt. Korte, registrerende zinnen. Van een goed gesprek is in L’Amour geen sprake.

In L’Amour is het onderscheid tussen het scenario en de stemmen duidelijk. In Liebe niet. In het net verschenen Liefde (vertaald door Marianne Kaas) gelukkig weer wel.

Liefde
Marguerite Duras (vertaling: Marianne Kaas)
Bleiswijk : Vleugels, 2018
ISBN 978-90-78627-52-4