Dacht ik dat ik Connie Palmen op 26 september 2007 een originele vraag stelde. Dacht ik bovendien dat Connie Palmen oprecht verbaasd was over die vraag. Val ik elf jaar later alsnog van mijn roze wolk.
Ik vroeg haar die avond naar haar handen. Naar de palmen die prominent prijken op de foto die Paul Huf ter gelegenheid van haar Boekenweekgeschenk maakte. Naar de handen die daarna op de covers van haar boeken verschenen. Ik ben de ‘iemand’ over wie Connie Palmen het op bladzijde 69 van Logboek van een onbarmhartig jaar heeft.
Kocht ik gisteren Helemaal Huf, het nieuwsjaarsboekje waarmee het Maria Austria Instituut het jaar 2000 inluidde. Bij de (auto)portretten van Paul Huf – Paul Huf is dit keer zelf het onderwerp – schreef Connie Palmen de tekst.
Over de fotosessie in het atelier van Huf waar de Boekenweekfoto gemaakt werd, schrijft Connie Palmen in Helemaal Huf onder andere dit:
‘Palmen,’ zei hij op een gegeven moment.
‘Ja?’
‘Nee, palmen,’ zei hij en hij liet me de zijne zien. Het was zo’n opmerking waardoor ik ontdekte dat de foto er in zekere zin al was, dat hij, vanaf het moment dat hij de opdracht kreeg mijn portret te maken, door een lens naar mij had gekeken zonder dat ik bij hem in de buurt was geweest.
‘Zo of zo,’ zei hij terwijl hij het voordeed en zijn handen naar voren, opzij en in de lucht stak.
Om te oefenen en een zweem van verlegenheid de baas te worden deed ik hem na en draaide mijn naar buiten gekeerde handpalmen in het rond. Het voelde allemaal heel raar, want ik krijg iets kinderlijk opstandigs wanneer een fotograaf me vraagt een bepaalde houding aan te nemen voor een foto. Tegelijkertijd was ik ook geamuseerd, want ik had onder weelderig afhangend groen geposeerd (palmen), was neergepoot tegen achtergronden met exotische stranden (en palmen), maar niemand was ooit op het idee gekomen mij te fotograferen met een nadruk op de palmen die ik levenslang bij me draag.
‘Is daar echt nog nooit iemand mee aangekomen?’ vroeg Paul verbaasd.
‘Nee,’ zei ik, en dat antwoord vervulde hem met lichte trots.
Die avond elf jaar geleden bleek Connie Palmen dus theatraal toegewijd en geheel de mijne te zijn. Maar niet zo verbaasd als ik trots was.
Leave a Reply