Elke dag wandelde Henrik Ibsen van zijn huis aan de Oslose Henrik Ibsen Gate – zo heette de straat waar hij van 1895 tot zijn dood in 1906 woonde toen natuurlijk nog niet (Ibsen woonde op de hoek van de Arbins Gate en de Drammensveien)- naar het Grand Café aan de Karl Johans Gate om er te lunchen (of een glaasje – bier dan wel jenever – te drinken).
De route die hij liep is tegenwoordig geplaveid met zijn woorden. Bij wijze van kunst werden 69 citaten in roestvrij staal ingelegd in het trottoir.
Er zijn maar weinig mensen die aandacht aan zijn woorden schenken. Degenen die wel willen weten wat er staat (dat zijn vooral toeristen), moeten moeite doen. Een vertaling is niet voorhanden. In het gunstigste geval klinken de woorden hardop uitgesproken een beetje zoals Ibsen ze bedoelde.
Zelfs als ik het Noors machtig zou zijn, is het de vraag of ik de citaten zou herkennen. Ik heb De vrouw van de zee en Een poppenhuis gezien, Hedda Gabler en Bouwmeester Solness gelezen. Henrik Ibsens Peer Gynt ken ik vooral dankzij de muziek van Edvard Grieg.
Losgeweekt uit hun context zeggen de zinnen me niets. Ook niet als de bron vermeld wordt.
Over het kunstwerk van kunstenaarscollectief FA+ (Ingrid Falk en Gustavo Aguerre) was in het begin veel te doen. De citaten zouden te willekeurig gekozen zijn (dat kan kloppen: er werd een heel divers gezelschap – kenners en liefhebbers – naar voorkeuren gevraagd) en er is hier en daar wat mis met de spelling. Het roestvrije staal vraagt ondanks dat vrij veel onderhoud, terwijl er tijdens de aanleg al het nodige geld verslonden is.
Inmiddels hoor je daar niemand meer over.
Ik liep Ibsens loopje de afgelopen dagen meer dan eens. Van een bezoek aan Ibsens ‘stamkroeg’ heb ik vrijwillig afgezien. Het huis aan de Henrik Ibsen Gate kon ik niet in: vanwege een ingrijpende verbouwing is het aldaar gevestigde Ibsen Museet tot 2021 gesloten.
Leave a Reply