Ik denk niet dat ik gehoor ga geven aan het verzoek van Saskia Stehouwer. Het liefst ziet de dichter dat ik haar bundel bindweefsel zodra ik de gedichten gelezen en in me opgenomen heb, teruggeef aan de natuur. Aan die natuur onttrok ze het materiaal dat dient als drager van haar ‘composteerbare gedichten’. Ananas, gras en ui, banaan, prei en hosta zijn de met name genoemde bestanddelen van het door haar met de hand geschepte papier waarop ze ook nog eens zelf met potlood haar gedichten schreef.
Heel verantwoord en duurzaam dus, deze derde bundel van Saskia Stehouwer. Zo duurzaam dat bindweefsel volledig afbreekbaar is. Duurzaam en vergankelijk.
Het is Saskia Stehouwer ernst met bindweefsel: composteerbare gedichten:
‘Deze composteerbare dichtbundel wil niet preken maar laten zien dat je kunst kunt maken zonder de aarde te belasten. Dat je die kunst zelfs aan de aarde terug kunt geven zodat ze weer wordt opgenomen in de kringloop’,
zegt zij op haar eigen site.
Op de site van de stichting Kunstgroen gaat Saskia Stehouwer nog een stap verder:
‘Door zelf het hele proces te doorlopen van het handmatig maken van een bundel, word ik me als kunstenaar bewust van wat er allemaal nodig is om een boek te maken en zal ik misschien ook anders gaan denken over welke teksten ik belangrijk genoeg vind om op te nemen in zo’n boek’,
Voorlopig heb ik bindweefsel: composteerbare gedichten alleen nog maar bekeken, bevoeld en beroken. In de volgende fase van mijn verkenningstocht zijn de gedichten zelf aan de beurt.
Het feit dat ik zeventien hoog woon en geen tuin heb, is een goed excuus om geen gehoor te geven aan het dringende verzoek van de dichter. Maar ik vermoed dat er uiteindelijk andere argumenten de doorslag zullen geven. Dat bindweefsel: composteerbare gedichten ondanks mijn bewaar- en verzamelzucht en de houdbaarheid van de poëzie niet het eeuwige leven heeft en waarschijnlijk eerder dan andere titels zal vergaan, zij zo.
Leave a Reply