HANTA

Literatuur en meer

  • Home
  • Over Hanta
  • Contact
  • Privacy statement
  • Columns
  • Recensies
  • Beschouwingen
  • Blog
  • Meer
    • Liliane leest
    • Kettinglezen & rijgschrijven
    • Mediamoment
    • Sportzomers en -winters!
    • Zomergasten
    • Thuisblijfreizen
    • Bouke’s blues
    • Proza
    • Poëzie
You are here: Home / Alles / (non-)fictie / columns / Schrijven is toch – tot op zekere hoogte – teamwork

Schrijven is toch – tot op zekere hoogte – teamwork

02/09/2019 by Liliane Waanders 1 Comment

Vijf jaar werkte Oek de Jong intensief aan zijn nieuwe roman Zwarte schuur. Veel van die tijd bracht hij – zo stel ik mij voor – in afzondering door, zittend aan een schrijftafel.
Tijdens het schrijven moet alles samenkomen, maar schrijven is meer dan zitten en de (vul)pen ter hand nemen. Voordat een schrijver zover is, heeft hij het nodige voorwerk gedaan.

Hij moest op een idee komen. De bruikbaarheid van dat idee toetsen. Verhaallijnen uitzetten. Personages bedenken en met vlees en bloed bekleden. Moed verzamelen. Dan pas kan hij gaan zitten, al zal hij zijn schrijftafeltje daarna nog regelmatig verlaten om zijn benen te strekken, het verhaal en de personages de ruimte te geven en te controleren of hij op de goede weg is.

Voor veel schrijvers is schrijven van a tot z een solo-operatie. Pas als de eerste versie van het manuscript af is, mag er iemand meekijken. Dat geldt niet voor Oek de Jong, bleek vorige week tijdens de presentatie van Zwarte schuur . Uit wat uitgever Tilly Hermans over de totstandkoming van de roman vertelt, werd al  duidelijk hoe intensief het contact tussen Oek de Jong en zijn uitgever/redacteur is. Hoe vatbaar hij ook tijdens het schrijven van Zwarte schuur weer was voor haar goede raad.

Toen Oek de Jong daarna zelf aan het woord kwam, en de tijd nam om mensen te bedanken, werd duidelijk hoe hij tijdens het schrijven dankbaar gebruik maakte van de kennis en ervaring van anderen. En dan dankbaar in de niet-parasitaire zin van het woord.

Heel anders dan hij het zijn personage Maris Coppoolse laat doen – die in Zwarte schuur na afloop van de vernissage waarmee zijn overzichtstentoonstelling in het Stedelijk officieel geopend wordt thuis ‘zijn’ mensen toespreekt:

‘Hij zei de dingen die bij dit soort gelegenheden worden gezegd’ –

staat Oek de Jong tijdens de presentatie van Zwarte schuur stil bij de degenen die misschien wel meer dan zij zich dat zelf realiseren een bijdrage aan de roman hebben geleverd. Het zijn de mensen die bijna allemaal ook in de verantwoording genoemd worden; in de binnentuin van uitgever AtlasContact krijgen ze een gezicht. Oek de Jong heeft voor ieder van hen een gesigneerd exemplaar met opdracht van de eerste druk van zijn nieuwe roman, maar het zijn vooral zijn woorden waarmee hij zijn dankbaarheid onderstreept. Woorden die maken dat je heel even het gevoel krijgt dat schrijven – tot op zekere hoogte – toch teamwork is. Het schrijven van Zwarte schuur dan toch.
Uit zijn welgemeende en genereuze woorden zou je op kunnen maken dat het boek er zonder de hulp van al die mensen er zelfs niet geweest zou zijn.

Misschien ook interessant:

  1. Elsbeth Etty over de receptie van het werk van Oek de Jong en de stand van de literaire kritiek
  2. Andreas Burnier: haar naam viel niet toen het over Oek de Jong en mystiek ging
  3. Thuisblijfreizen: Het einde van elke reis is afscheid nemen
  4. De wereld van Oek de Jong volgens wetenschappers die zijn werk bestudeerden

Filed Under: columns Tagged With: boekpresentaties, Oek de Jong, Zwarte schuur

Comments

  1. Rob Steijger says

    27/09/2019 at 12:19

    Heel netjes van De Jong!
    Er zijn schrijvers die niet eens een dankwoord plaatsen, terwijl elke titel die bij een bekende uitgever verschijnt minimaal driemaal geredigeerd en gecorrigeerd is. Dat mogen lezers best weten, vind ik, in het colofon worden immers geen redacteuren genoemd.

    Reply

Leave a Reply Cancel reply

Your email address will not be published. Required fields are marked *

Zoeken

  • Facebook
  • RSS
  • Twitter

Nieuwste berichten

  • Over hoofden van doden literair scoren?
  • Een oude bekende, of: de kunst van het heel precies beschrijven
  • Peter Verhelst ‘verstopt’ in het werk van anderen
  • De tijd laten verstrijken
  • Poetry 2022: Het festival is begonnen

Spotlight

Auteurs

  • Liliane Waanders

Meest gelezen deze week

Tags

Adriaan van Dis Arnon Grunberg beeldende kunst boek boeken boekenweek Cees Nooteboom column De wereld draait door dood dwdd film fotografie gedicht Ilja Leonard Pfeijffer Jan Brokken journalistiek K.Schippers kunst lezen literatuur Louise O. Fresco Marguerite Duras muziek Oek de Jong Olympische Spelen Poetry International poëzie recensie roman Rotterdam schrijven sportzomer sportzomer 2012 sportzomer 2013 sportzomer 2014 stoïcijn tennissen Tour de France vertalen Virginia Woolf voetballen wielrennen William Shakespeare zomergasten

Zoeken

Volg Hanta

  • Facebook
  • RSS
  • Twitter

Hoofdmenu

  • Home
  • Over Hanta
  • Columns en beschouwingen
  • Recensies
  • Beschouwingen
  • Meer
  • Contact
  • Privacy statement

Rubrieken

  • Liliane leest
  • Kettinglezen & rijgschrijven
  • Mediamoment
  • Sportzomers en -winters!
  • Zomergasten
  • Thuisblijfreizen
  • Bouke’s blues
  • Proza
  • Poëzie

Net binnen

  • Over hoofden van doden literair scoren?
  • Een oude bekende, of: de kunst van het heel precies beschrijven
  • Peter Verhelst ‘verstopt’ in het werk van anderen

Archief

Auteurs

  • Liliane Waanders

Copyright © 2022 · News Pro Theme on Genesis Framework · WordPress · Log in

Hanta gebruikt cookies. Omdat een blog runnen zonder nou eenmaal niet kan. Wilt u geen cookies, zie dan de instructies hier: Meer over cookies Ok, ik snap het
Privacy & Cookies
Necessary Always Enabled