HANTA

Literatuur en meer

  • Home
  • Over Hanta
  • Contact
  • Privacy statement
  • Columns
  • Recensies
  • Beschouwingen
  • Blog
  • Meer
    • Liliane leest
    • Kettinglezen & rijgschrijven
    • Mediamoment
    • Sportzomers en -winters!
    • Zomergasten
    • Thuisblijfreizen
    • Bouke’s blues
    • Proza
    • Poëzie
You are here: Home / Alles / (non-)fictie / columns / Grafgenoten

Grafgenoten

30/03/2020 by Liliane Waanders Leave a Comment


Ik ben geen Boudewijn Büch (al ben ik daar lang geleden wel eens door iemand mee vergeleken) en met Cees Nooteboom kan ik me al helemaal niet meten, maar ook ik maak me wel eens schuldig aan het bezoeken van de graven van dode schrijvers. Toen ik oktober in Parijs was, wilde ik per se naar een begraafplaats. Cimetière du Père-Lachaise lag het meest voor de hand – vanwege de naam en vanwege Sarah Bernhardt – maar ik besloot eenmaal ter plekke toch een vergelijkend warenonderzoek te doen.
Het werd uiteindelijk niet Père-Lachaise maar Cimetière du Montparnasse in het 14e arrondisement, omdat daar Susan Sontag én Marguerite Duras begraven liggen.

Op een zonnige herfstdag betrad ik de begraafplaats via een ingang aan de Rue Emile Richard en spoedde me zonder acht te slaan op wie er links en rechts begraven lagen naar de Avenue du Boulevart. Want ik wilde voordat ik toevallige bekenden tegen zou komen eerst haar graf bezoeken.
Nadat ik van de schrik bekomen was – haar graf maakt een behoorlijk amateuristische indruk: vrijbuitende vetplanten, klimop van de buren, wat schelpen en wat steentjes, met hartjes beplakte bloempotten, en heel veel pennen – hoorde ik mezelf zeggen: ‘hier ligt hij dus’. Tot dat moment wist ik niet dat die vraag mij bezighield.

De hij in kwestie – geboren als Yann Lemée, maar bekend geworden als Yann Andréa: ‘met die naam hoeft u zich geen zorgen te maken, die onthouden de mensen, die vergeet je niet zomaar’ – vergezelde Marguerite Duras de laatste zestien jaar van haar leven. Zij was zijn idool. Hij was onder de indruk van haar werk, bezocht een bijeenkomst die in het teken stond van haar film India Song, vroeg haar na af loop om een handtekening en een adres waar hij zijn brieven naartoe kon sturen, begon te corresponderen, kreeg heel lang geen reactie en toen kwam er een uitnodiging om naar Hôtel des Roches Noires in Trouville te komen. Hij ging en ging nooit meer echt weg.

Van wat hij over hun ‘relatie’ schrijft – lees M.D. en Cet Amour-lá / Die liefde – werd ik niet vrolijk. Gaat het in haar werk over hem – lees Yann Andréa Steiner, L’homme atlantique /De atlantische man of La maladie de la mort / De ziekte van de dood – dan wordt hun ongelijkwaardigheid op literaire wijze bezegeld. Na haar dood nam hij de regie over en ging als haar exécuteur littéraire door met leven.

Daar dacht ik overigens allemaal niet aan toen ik aan dat graf stond. Ik dacht eigenlijk niet zoveel nadat ik mezelf had horen zeggen: ‘hier ligt hij dus’. Ik verbaasde me zelfs niet over het feit dat Marguerite Donnadieu en Yann Lemée begraven liggen onder hun noms de plume Marguerite Duras en Yann Andréa.
Ik deed vooral mijn best om mijn teleurstelling te verbergen over het graf dat ik had aangetroffen en vond uiteindelijk enige troost in de wetenschap dat haar huizen op vergelijkbare wijze – even kneuterig en rommelig – gestoffeerd waren.

 

Deze column stond op 28 maart in Bazarow Magazine.

Misschien ook interessant:

  1. Onderweg naar India Song kwam ik Nuit noire Calcutta tegen, scenario: Marguerite Duras
  2. De illusie van echt verstoord: de minnaar van Marguerite Duras
  3. Zomergasten 2014: David Van Reybrouck, kwetsbaar in zijn overgave en daadkracht
  4. Liefde van Marguerite Duras, een impressie

Filed Under: columns Tagged With: Cet Amour-lá, Cimetière du Montparnasse, De atlantische man, De maladie de la mort, De ziekte van de dood, Die liefde, L’homme atlantique, M.D., Marguerite Donnadieu, Marguerite Duras, Yann Andréa, Yann Andréa Steiner, Yann Lemée

Leave a Reply Cancel reply

Your email address will not be published. Required fields are marked *

Zoeken

  • Facebook
  • RSS
  • Twitter

Nieuwste berichten

  • Alkibiades, met de klemtoon op ‘bi’ (of toch op de ‘a’?)
  • Oosterpark 82
  • Werk in uitvoering: vertalen in een achterkamer
  • De koning tussen twee Dichters des Vaderlands in
  • Honderd jaar PEN (CLUB) Nederland: een beknopte geschiedenis

Spotlight

Auteurs

  • Liliane Waanders

Meest gelezen deze week

Tags

Abdelkader Benali Adriaan van Dis Arnon Grunberg beeldende kunst boek boeken boekenweek Cees Nooteboom column De wereld draait door dood dwdd film fotografie gedicht Ilja Leonard Pfeijffer Jan Brokken journalistiek K.Schippers kunst lezen literatuur Louise O. Fresco Marguerite Duras Oek de Jong Olympische Spelen Poetry International poëzie recensie roman Rotterdam schrijven sportzomer sportzomer 2012 sportzomer 2013 sportzomer 2014 stoïcijn tennissen Tour de France vertalen Virginia Woolf voetballen wielrennen William Shakespeare zomergasten

Zoeken

Volg Hanta

  • Facebook
  • RSS
  • Twitter

Hoofdmenu

  • Home
  • Over Hanta
  • Columns en beschouwingen
  • Recensies
  • Beschouwingen
  • Meer
  • Contact
  • Privacy statement

Rubrieken

  • Liliane leest
  • Kettinglezen & rijgschrijven
  • Mediamoment
  • Sportzomers en -winters!
  • Zomergasten
  • Thuisblijfreizen
  • Bouke’s blues
  • Proza
  • Poëzie

Net binnen

  • Alkibiades, met de klemtoon op ‘bi’ (of toch op de ‘a’?)
  • Oosterpark 82
  • Werk in uitvoering: vertalen in een achterkamer

Archief

Auteurs

  • Liliane Waanders

Copyright © 2023 · News Pro Theme on Genesis Framework · WordPress · Log in

Hanta gebruikt cookies. Omdat een blog runnen zonder nou eenmaal niet kan. Wilt u geen cookies, zie dan de instructies hier: Meer over cookies Ok, ik snap het
Privacy & Cookies
Necessary Always Enabled