Met de grootst mogelijke eerbied wordt Het Boek der Boeken naar de plaats waar het gelezen gaat worden gedragen. Wij zijn er getuige van hoe het in slow motion op de rug van de adelaar landt, toevallig het symbool dat hoort bij de evangelist wiens woorden voor vandaag – dat vandaag is toch alweer een tijdje geleden – verkozen zijn.
Als het lezen gedaan is, krijgen de woorden een kus. Wordt Het Boek ten hemel geheven en probeert de priester met zijn ogen hoger te reiken dan hij met zijn handen kan komen. Plechtig wordt Het daarna terug gedragen naar de plaats waar Het te wachten gelegd wordt.
Dan begint hij te preken. Hij krijgt de lachers op zijn hand, maar ik ben afgeleid door het glinsterende randje op de rug van de adelaar. Hij preekt en preekt maar door. Zonder dat er papier ritselt. Als ik zijn vinger die karakteristieke beweging zie maken – en daarna nog een keer en nog een keer: weet ik het zeker. Op de plek waar net nog Het Boek der Boeken lag, ligt nu een tablet. Zomaar, uit het niets lijkt het gekomen. Ik heb niet gezien dat hij het ergens vandaan haalde.
Zou het ooit zover komen dat een e-reader met daarop Het Boek der Boeken met net zoveel eerbied als Het Boek der Boeken zelf rondgedragen wordt? Dat is de eerste gedachte die bij me opkomt. Maar dan bedenk ik dat het ooit met twee tabletten begon.
Zeven jaar geleden voor De contrabas geschreven.
Leave a Reply