De schrijver heeft al vaak gezegd dat ze tijdens het schrijven geen mensen in huis duldt. Dat het schrijven van een roman een opperste vorm van concentratie vergt. Dat zij dan onaangenaam gezelschap is. Ik wist dus wat me te wachten stond, toen ik een uitnodiging kreeg om voor onbepaalde tijd te komen logeren. Dat ik de uitnodiging ondanks dat aanvaard, heeft alles met schrijven te maken. Ook ik moet de komende tijd het nodige produceren.
In het huis met drie verdiepingen en een kelder, woon en werk ik wel vaker op de bovenste verdieping. Maar nog niet eerder maakte ik mee dat er onder mij aan een roman gewerkt werd. Ik ben een gewaarschuwd mens, maar hoe ik mij in deze situatie dien te gedragen weet ik niet precies. Ik maak mezelf maar zo klein mogelijk. Wacht ’s morgens tot ik de vloer hoor kraken voordat ik naar de wc ga. Spring onder de douche als ik beneden water hoor lopen. Ontbijt als ik zeker weet dat de schrijver uitgegeten is. Koffie drink ik alleen als de omstandigheden het toelaten.
Terwijl de muziek die de schrijver in de stemming houdt door het hele huis klinkt, werk ik aan wat een essay, een artikel dan wel een column moet worden. Het antieke bureau, met daarop een al even antiek inktstel, dat hier lang alleen voor de sier gestaan heeft, is voor mij de ideale werkplek. Het schrijven vordert zonder grote afleiders als internet en telefoon gestaag. In een vreemde verte staren, blijkt ook heel inspirerend.
Het liefst zou ik de dagen van ’s morgens vroeg tot ’s avonds laat schrijvend doorbrengen, maar halverwege de middag zit de werkdag van de schrijver erop. Dan komt ze tot leven. Wil ze wandelen.
Ik leef en wandel mee. Merk dat het verhaal en de personages nooit ver weg zijn. Alle gesprekken staan in het teken van het boek, ook al weet ik niet en mag ik nog niet weten waar het boek over gaat. De wereld en de werkelijkheid spelen een bijrol.
Zo ken ik de schrijver niet. Zo geconcentreerd. Zo in dienst van.
Na het eten wil de schrijver ontspannen. Niet nadenken. Niet meer afgeleid worden. Ze gaat vroeg naar bed. Ik trek mij terug in mijn slaapkamer, waar niet veel later en vroeger dan normaal het licht uitgaat. Ook ik moet de volgende dag de draad van een verhaal zien op te pakken.
Dat er in dat huis in het Grote Hazelaarsbos vier romans geschreven werden, maakte bij het bepalen van de verkoopwaarde helemaal niets uit. De mensen die het kochten vielen voor de charme van het ‘maison en meulière’ en de vier linden die er trouw de wacht houden. De naam van de schrijver zei hun hoogstwaarschijnlijk niets.
Nooit zal er een plaquette aan de gevel van nummer 17 prijken. De kans dat het huis van de schrijver een museum wordt, is nihil. Wat in het dorp veel meer tot de verbeelding spreekt is dat er ooit, ver voordat het verbouwd en daardoor twee keer zo groot werd, een taxichauffeur met vrouw en zeven kinderen woonde.
Twee jaar geleden voor Literair Nederland geschreven.
Leave a Reply