Zonder dat Karin Slaughter voet op Nederlandse bodem heeft gezet om haar nieuwe thriller Verzwegen – de tiende met Will Trent in de hoofdrol – te promoten, mogen straks toch vijfduizend lezers zich de gelukkige eigenaar noemen van een gesigneerd exemplaar. Hoe dat kan?
Nou… de uitgever heeft vijfduizend losse voorbladen van de roman naar haar huis in Atlanta gestuurd. Die zijn daar allemaal door Karin Slaughter van een handtekening voorzien. De losse voorbladen zijn vervolgens in Nederland meegelijmd met de rest van het boek, ‘zodat het er als een volkomen normaal boek uitziet’.
‘Een echt gesigneerd boek’, noemt de uitgever het, maar wat is ‘een echt gesigneerd boek’ vroeg ik mij vervolgens af. Strikt genomen, is natuurlijk elk exemplaar van een boek waarin de handtekening van de schrijver staat een gesigneerd boek. Maar dat bedoel ik niet.
Laat ik een paar voorbeelden geven: Is mijn exemplaar van Collected Stories van Paul Bowles een gesigneerd exemplaar omdat voorin een stickertje zit met zijn handtekening? Nee. De kans dat Paul Bowles het boek zelfs maar heeft aangeraakt, is klein.
Ooit kocht ik tweedehands Teksten voor toneel en film 1972-1988 van Judith Herzberg. Thuis bleek haar naam op het voorblad te staan. Dat telt ook niet. Al staat vast dat Judith Herzberg het boek in handen had.
Hetzelfde geldt voor Patti Smith die het exemplaar van The New Jerusalem dat in mijn boekenkast staat signeerde. Alleen, daar was ik zelf niet bij. Ik vroeg een vriendin een exemplaar van het boek voor me te kopen tijdens een besloten bijeenkomst, en werd verblijd met een in haar bijzijn van een handtekening voorzien exemplaar. En toch is ook dit geen echt gesigneerd boek, vind ik.
Een echt gesigneerd boek is voor mij: een in het bijzijn van de lezer door de auteur van een handtekening voorzien boek, waarbij die lezer het boek ter signering aan de schrijver voorlegt uit louter ideële motieven: hij houdt van het boek/oeuvre en beschouwt het laten signeren als een blijk van die bewondering. Helemaal mooi is het als die lezer niet dan na het overwinnen van de nodige schroom om die handtekening gevraagd heeft.
Ik weet bijna zeker dat de handel het zo nauw niet neemt. Handelaren hanteren een ruimere definitie. Waarschijnlijk is voor hen uiteindelijk elk van een handtekening voorzien exemplaar een signed copy en daarmee een boek waar ze als ze het slim aanpakken inmiddels ook in Nederland (een beetje goud) geld mee kunnen verdienen.
Sommige schrijvers hebben heel goed in de gaten wat hun marktwaarde is, en zijn niet te beroerd een stokje te steken voor snode plannen. Cees Nooteboom bijvoorbeeld had er geen moeite mee om na afloop van een literaire avond een ongeduldige bezoeker teleur te stellen. Nooteboom voelde er weinig voor om een zo goed als complete verzameling eerste drukken te signeren. ‘Mijn boeken zagen er te ongelezen uit om een toegewijde lezer te kunnen toebehoren’, vertrouwde hij mij na afloop van de signeersessie toe. Na drie handtekeningen verzocht hij de meneer in kwestie dan ook weer achter in de rij aan te sluiten en geduldig zijn volgende beurt af te wachten.
Ook de uitgever van Karin Slaughter weet dat haar handtekening een financiële waarde vertegenwoordigt. Daar speculeert hij op door vijfduizend signed copies te produceren. Maar deze gesigneerde exemplaren zullen waarschijnlijk grotendeels terechtkomen bij lezers die normaal gesproken in juni in de rij staan voor Karin Slaughter. Dus misschien zijn het vanwege de bijzondere omstandigheden dan toch een beetje ‘echt gesigneerd boeken’, die vijfduizend exemplaren die op afstand van een handtekening werden voorzien.
Deze column stond op 13 juni in Bazarow Magazine
Leave a Reply