Ik nam mij voor om dit jaar geen detail over het hoofd te zien. Ik keek zo goed dat ik het vorige week al zeker wist: de mol is … Het hoefde vanavond alleen nog maar bevestigd te worden. Mij kon niets meer gebeuren. En toen kwam dat gedicht van Ingrid Jonker voorbij in die taal van haar en was mijn aandacht afgeleid. Ik begon te graven en vond haar ergens op een stapel.
Ik las en hoorde de klanken die bewaard lagen in mijn oren:
Ek het gedink
Ek het gedink dat ek jou kon vergeet,
en in die sagte nag alleen kon slaap,
maar in my eenvoud het ek nie geweet
dat ek met elke windvlaag sou ontwaak:
Dat ek die ligte trilling van jou hand
weer oor my sluimerende hals sou voel …
Ek het gedink die vuur wat in my brand
het soos die wit boog van die starre afgekoel.
Nou weet ek is ons lewens soos ’n lied
waarin die smarttoon van ons skeiding klink
en alle vreugde terugvloei in verdriet
en eind’lik in ons eensaamheid versink.
en begon daarna te bladeren en heb ik geen mol meer gezien.
Voor de deelnemers was het luisteren minder vrijblijvend. Zij moesten Ek het gedink zo foutloos mogelijk noteren. Een echt dictee dus. Om de kas te spekken.
Dit stukje schreef ik in 2013 voor De contrabas.
Leave a Reply