De Tour 2020: Etappe 11. Châtelaillon-Plage – Poitiers: Pim Wiersinga

Poitiers, de finishplaats van vandaag, is de thuisstad van Eleonora van Aquitanië. In zijn roman Eleonora en de dood zet Pim Wiersinga de (vergane) glorie van de stad in een zin neer. Poitiers was ‘(…) de stad die een kwarteeuw geleden hoogtijdagen kende als summum van nijverheid, kunst en beschaving, hoogtijdagen waarvan haar hof en persoon de stralende spil hadden gevormd.’

Hoewel Eleonora van Aquitanië aan het eind van haar leven naar Poitier terugkeerde (en er ook stierf), heeft zij als het verhaal in Eleonora en de liefde – in de roman neemt Minnevorstin Eleonora de leerling-troubadour Thomas de Blondel onder haar hoede als zijn positie aan het hof van Troyes onhoudbaar is geworden – op gang komt een haat-liefdeverhouding met de stad.

‘Aan het ontbijt was Eleonora haar oude, montere zelf. Maar later, toen ze de stad Poitiers naderden, liet ze Grimbert weten dat ze dadelijk door wilde.
Camille en Thomas hielden de hertogin om beurten in haar rijtuig gezelschap. Nu was het zijn beurt. “Mag ik iets vragen?” zei hij.
“Natuurlijk, ik ben geen tiran! Laat me raden. Waarom we niet in Poitiers blijven, hè? Er zijn te veel schimmen daar.”
“Schimmen,” echode hij dom.
“Uit het verleden. Eén ervan is je broer Andreas.”
Een andere is Bernart de Ventadorn, dacht hij. Hopend het luchtig te houden vroeg hij welke positie zijn halfbroer ooit aan haar hof had ingenomen; de kapelaan zat toch al sinds mensenheugenis in Troyes?
“Heeft hij daar nooit van verteld?”
“Nee, Vrouwe. Ik kan mij er niets van heugen.”
“Natuurlijk niet: jij was een zuigeling, jij woonde bij je vader en moeder voordat… nu, voor de ramp die jouw ouders het leven kostte.” ’

Zoals Eleonora wenst, houdt het gezelschap dan ook geen halt in Poitiers.