HANTA

Literatuur en meer

  • Home
  • Over Hanta
  • Contact
  • Privacy statement
  • Columns
  • Recensies
  • Beschouwingen
  • Blog
  • Meer
    • Liliane leest
    • Kettinglezen & rijgschrijven
    • Mediamoment
    • Sportzomers en -winters!
    • Zomergasten
    • Thuisblijfreizen
    • Bouke’s blues
    • Proza
    • Poëzie
You are here: Home / Alles / (non-)fictie / columns / Ik ben geen Murakamista

Ik ben geen Murakamista

09/03/2021 by Liliane Waanders Leave a Comment

Oké, ik geef het onmiddellijk toe. De feiten spreken het tegen. Ik heb de drieëntwintig* in het Nederlands verschenen titels van Haruki Murakami niet alleen allemaal in de kast staan, maar ook – en de meeste meer dan één keer – gelezen. Van zeker de helft van zijn romans heb ik een Engelse vertaling. Ik had het vrijdag verschenen tweede deel van De moord op Commendatore uit op het moment dat ik zaterdag om twaalf uur aan boord ging van het SS Rotterdam voor het Murakami Weekend.
Dat is allemaal waar, maar ik ben geen Murakamista. Ik ben geen hondstrouwe fan en hoef ook niet bij elke tomaat die ik snijd aan Murakami te denken.

Ik begon niet blanco aan zijn oeuvre. Murakami werd me namelijk van harte aanbevolen, eerst door Tim Krabbé, daarna vond ook Abdelkader Benali dat ik niet om hem heen kon. Ik liet me niet kennen en begon, en het moet gezegd: De jacht op het verloren schaap kostte me geen enkele moeite, ook al had ik sinds De trein der traagheid van Johan Daisne geen magisch-realistische roman meer gelezen.
Van sciencefiction en fantasy houd ik niet en ook Murakami’s universum is eigenlijk het mijne niet, toch werd ik een gretige lezer van zijn werk, en dan met name van dat deel waarin parallelle werelden de vanzelfsprekendheid zelve zijn. Tijdens dat lezen geef ik mij volledig aan hem over, maak ik geen enkel voorbehoud en geloof ik alles. Een pop van lucht, sprekende reuzenkikkers of een Idea die weggelopen lijkt uit een schilderij: ik zie het allemaal voor me. In kleur en driedimensionaal.

Daarom snap ik ook niet waar die beelden en de bijbehorende betovering blijven als ik een boek dichtsla. Normaal gesproken zindert een boek nog geruime tijd na, maar bij Murakami blijft dat onder de huid gaan zitten uit. Dat niet beklijven doet denken aan wat Ype de Boer in Murakami en het gespleten leven schrijft als hij het heeft over de ervaringsarmoede waar veel van Murakami’s personages aan leiden: ‘Een ervaring is een gebeurtenis die ons verandert, ons vormt en richting geeft. Een belevenis kan ons daarentegen volledig onaangedaan laten, (…)’, en dat baart mij zorgen. Dat zou namelijk betekenen dat wat ik lees mij niet raakt en dus ook niets teweegbrengt. Dat ik na het lezen nog precies dezelfde ben als degene die ik daarvoor was. Zo’n lezer wil ik niet zijn.

Ik ben zeker geen lezer die denkt dat sake drinken, Japanse karakters schrijven en mediteren helpt om dichter bij Murakami te komen. Literatuur heeft geen belevenissen en ook geen toegevoegde waarde nodig.
Daarom moest ik anderhalve dag stug doorlezen. Het tweede deel van De moord op Commendatore moest uit voordat ik incheckte op het SS Rotterdam. Ik ben geen Murakamista, ik gunde mezelf gewoon een leeservaring zonder toeters en bellen.

* Deze column schreef ik drie jaar geleden voor Literair Nederland. Het tweede deel van De moord op Commendatore was toen net verschenen. Inmiddels zijn we drie Murakami-titels verder: Romanschrijver van beroep, Een kat achterlaten en Eerste persoon enkelvoud. Ik ben nog steeds geen Murakamista, maar heb ook het net verschenen Eerste persoon enkelvoud al weer bijna uit (en die andere twee titels natuurlijk helemaal).

Misschien ook interessant:

  1. Elbrich Fennema over het vertalen van De moord op Commendatore van Haruki Murakami
  2. Heen, maar niet weer: de veerman van Haruki Murakami en Willem Jan Otten
  3. Samen over de drempel: boeken uit 2017 die mee mogen naar 2018
  4. 2018 (III): Vaste waarden

Filed Under: columns Tagged With: De moord op Commendatore, De moord op Commendatore. Deel 1: Een Idea verschijnt, De moord op Commendatore. Deel 2: metaforen verschuiven, Een kat achterlaten, Eerste persoon enkelvoud, Haruki Murakami, Murakami en het gespleten leven, Murakami Weekend, Romanschrijver van beroep, Ype de Boer

Leave a Reply Cancel reply

Your email address will not be published. Required fields are marked *

Zoeken

  • Facebook
  • RSS
  • Twitter

Nieuwste berichten

  • en aan de horizon ligt… Spijkenisse
  • Op de stoep bij Clare Lennart
  • Vluchten is als vallen
  • ‘Het hotel in de literatuur’, volgens ChatGPT en volgens mij
  • Zonder titel

Spotlight

Auteurs

  • Liliane Waanders

Meest gelezen deze week

Tags

Adriaan van Dis Arnon Grunberg beeldende kunst boek boeken boekenweek Cees Nooteboom column De wereld draait door dood dwdd film fotografie gedicht Ilja Leonard Pfeijffer Jan Brokken journalistiek K.Schippers kunst lezen literatuur Louise O. Fresco Marguerite Duras muziek Oek de Jong Olympische Spelen Poetry International poëzie recensie roman Rotterdam schrijven sportzomer sportzomer 2012 sportzomer 2013 sportzomer 2014 stoïcijn tennissen Tour de France vertalen Virginia Woolf voetballen wielrennen William Shakespeare zomergasten

Zoeken

Volg Hanta

  • Facebook
  • RSS
  • Twitter

Hoofdmenu

  • Home
  • Over Hanta
  • Columns en beschouwingen
  • Recensies
  • Beschouwingen
  • Meer
  • Contact
  • Privacy statement

Rubrieken

  • Liliane leest
  • Kettinglezen & rijgschrijven
  • Mediamoment
  • Sportzomers en -winters!
  • Zomergasten
  • Thuisblijfreizen
  • Bouke’s blues
  • Proza
  • Poëzie

Net binnen

  • en aan de horizon ligt… Spijkenisse
  • Op de stoep bij Clare Lennart
  • Vluchten is als vallen

Archief

Auteurs

  • Liliane Waanders

Copyright © 2023 · News Pro Theme on Genesis Framework · WordPress · Log in

Hanta gebruikt cookies. Omdat een blog runnen zonder nou eenmaal niet kan. Wilt u geen cookies, zie dan de instructies hier: Meer over cookies Ok, ik snap het
Privacy & Cookies
Necessary Always Enabled