Toen ik opkeek, liep ze voorbij. Een vrouw met een dik boek onder haar arm. Een dik, zwart boek in een doorschijnend plastic tasje. Ondanks dat tasje kon ik niet zien welk boek. Dat zinde me niet, dus kwam het goed uit dat zij ook behoefte had aan een kop koffie. Ook toen zij mijn tafeltje passeerde, zag ik de titel van het boek niet. Ik liet dat maar even zo. Tot ik mijn latte macchiato op had.
In de hoop dat ik het boek zou herkennen als ik het tafeltje waar de vrouw had plaatsgenomen passeerde, liep ik naar het toilet. Maar noch op de heenweg noch op de weg terug naar mijn plek, kon ik zien welk boek de vrouw – die zich inmiddels in het gezelschap van twee mannen en een vrouw bleek te bevinden – in handen had. Wel zag ik dat zich nog een exemplaar van het boek in het tasje bevond. Het boek was dus half zo dik als ik aanvankelijke dacht.
Tijdens een van de steelse blikken die ik over mijn schouder wierp zag ik het: Borgtocht stond er, in duidelijke schreefloze letters. Borgtocht, die titel zei mij niets. Ik googelde en vond de bij de titel behorende schrijver: Renaat Ramon. Onlangs 85 geworden. Ook nog nooit van gehoord (dacht ik). Borgtocht bleek het bij die gelegenheid gepresenteerde verzameld werk. Dat verzameld werk bestaat uit twee delen: Borgtocht: Woordwerk en Borgtocht: Beeldwerk. Dus toch één boek.
Dankzij de foto bij het artikel op internet herken ik de man naast de vrouw: het blijkt de dichter zelf te zijn. Hij oogt allerminst als een 85-jarige.
Eenmaal thuis wilde ik meer over Renaat Ramon en zijn werk weten. Ik bleek hem wel degelijk te kennen, maar niet als dichter of beeldend kunstenaar. Ik had zelfs net nog een stuk van zijn hand gelezen. Over Ademzuil, het debuut van Stefan Hertmans. Opgenomen in Stefan Hertmans: handboek. Uitgegeven ter gelegenheid van de zeventigste verjaardag van die dichter/schrijver. Gek dat zijn naam niet is blijven hangen. En dat ik hem niet vaker ben tegengekomen. De mazen in de literaire markatielijn tussen Noord- en Zuid-Nederland zijn te vaak niet groot genoeg.
Leave a Reply