Toen ik O amor natural van Heddy Honigmann voor het eerst zag, kende ik haar werk al wel, maar de poëzie van Carlos Drummond de Andrade nog niet. O amor natural laat aan duidelijkheid niets te wensen over. Een betere introductie van zijn werk had Carlos Drummond de Andrade zich niet kunnen wensen. Heddy Honigmann laat oude mensen zijn erotische gedichten voordragen, waarna ze ook nog eens smakelijk en bijna zonder gêne over hun eigen seksleven vertellen. Dat ze dat doen, heeft alles met Heddy Honigmann te maken. Met haar manier van werken. Met wie ze was. Een regisseur die precies wist wat ze wilde, maar het vertrouwen van de mensen voor haar camera niet schond.
Ik kan het weten, want ik stond een keer voor haar camera. Terwijl dat helemaal niet de bedoeling was. Ik zou alleen maar een middag met haar meedenken over invalshoeken voor haar documentaire De juiste naam, waarin kinderen aan het woord zouden komen die ontevreden waren over de naam die zij droegen. Haar researcher Ester Gould – inmiddels zelf een bejubeld en bekroond documentairemaker: Schuldig en Klassen – benaderde mij omdat ze dacht dat ik vanwege mijn kennis over afstand en adoptie wel met goede ideeën zou komen.
Natuurlijk wilde ik meewerken, als ik tenminste bij wijze van tegenprestatie een kop koffie mocht drinken met de door mij bewonderde Heddy Honigmann. Dat mocht. Heddy Honigmann ontving mij gastvrij in haar huis in Amsterdam en we wisselden een middag van gedachten over adoptiekinderen en geadopteerden die naarmate ze zich bewuster worden van hun adoptiestatus en herkomst de wens uiten om hun oorspronkelijke naam op een of andere manier te gaan gebruiken.
En toen daagde Heddy Honigmann mij uit om mijn verhaal in één minuut te vertellen. Ik schreef en schrapte, oefende voor de spiegel en was uiteindelijk min of meer tevreden. Mijn bijdrage haalde De juiste naam niet. Heddy Honigmann en ik waren het er snel over eens: wat ik te zeggen had was weliswaar relevant, maar ik was geen kind meer en dus te oud voor haar statement over artikel 7 van het Kinderrechtenverdrag van UNICEF. Dat ik de aftiteling haalde, vond ik al een geweldige eer.
Inmiddels ken ik Carlos Drummond de Andrade niet alleen van naam. Ik las zijn poëzie en zijn proza, en raadde heel veel mensen O amor natural aan. De film én het boek. In die volgorde.
Vorig jaar nam ik me na het zien van No Hay Camino voor Heddy een brief te schrijven. Om haar te laten weten hoe verheugd ik was te horen dat ze nog zoveel ideeën had voor volgende films. Dat No Hay Camino (Er is geen weg) dus niet bedoeld was als een afscheid.
Bij dat voornemen bleef het…
Leave a Reply