Thuis heb ik een heel handige eierkoker, die precies weet hoeveel water ik nodig heb voor een hard- of een zachtgekookt ei. Hoeveel minuten het koken daadwerkelijk duurt, ben ik daardoor vergeten. En dat is lastig als je onderweg bent en je met een pannetje water en kookplaatje moet zien te redden.
Maar: zalig zijn zij die romans lezen. Want onder hen zijn er die terug kunnen vallen op de manier waarop Pilate in Song of Solomon van Toni Morrison haar eieren kookt:
‘Now, the water and the egg have to meet each other on a kind of equal standing. One can’t get the upper hand over the other. So the temperature has to be the same for both. I knock the chill off the water first. Just the chill. I don’t let it get warm because the egg is room temperature, you see. Now then, the real secret is right here in the boiling. When the tiny bubbles come to the surface, when they as big as peas and just before they get big as marbles. Well, right then you take the pot off the fire. You don’t just put the fire out; you take the pot off. Then you put a folded newspaper over the pot and do one small obligation. Like answering the door or emptying the bucket and bringing it in off the front porch. I generally go to the toilet. Not for a long stay, mind you. Just a short one. If you do all that, you got yourself a perfect soft-boiled egg.’
Song of Solomon mag dan fictie zijn: deze methode werkt wel. Al ontstond er wel enige discussie over wat onder een ‘small obligation’ verstaan moet worden. Een te klein klusje leidt namelijk al snel tot snotterige in plaats van zachtgekookte eieren.
En nu ik toch bezig ben: in een van de boeken die ik tijdens mijn recente verblijf in een buitenland las, kwam ik ook een manier tegen om thee te zetten. Dit was hoe Charles Lutwidge Dodgson – bij velen beter bekend als Lewis Carroll – het volgens zijn neef Stuart Dodgson Collingwood deed:
‘When making tea for his friends, he used, in order, I suppose, to expedite the process, to walk up and down the room waving the teapot about, and telling meanwhile those delightful anecdotes of which he had an inexhaustible supply.’
Sinds hij dit opschreef in de eerste biografie die er van Dodgson/Carroll verscheen – The Life and Letters of Lewis Carroll (1898) – namen anderen dat min of meer klakkeloos over.
Isa Bowman, die het hem misschien net als Stuart Dodgson Collingwood zelf heeft zien doen, maakt er in The Story of Lewis Carroll: Told for Young People by the Real Alice in Wonderland (1899) een nog mooiere anekdote van:
‘He was very particular about his tea, which he always made himself, and in order that it should draw properly he would walk about the room swinging the tea-pot from side to side for exactly ten minutes. The idea of the grave professor promenading his book-lined study and carefully waving a tea-pot to and fro may seem ridiculous, but all the minutiæ of life received an extreme attention at his hands, and after the first surprise one came quickly to realise the convenience that his carefulness ensured.’
Via Isa Bowman belandde de wijze waarop Charles Lutwidge Dodgson zijn thee zette in Lewis Carroll in Wonderland and at Home: The Story of His Life (1910) van Belle Moses – Belle Moses citeert niet alleen haar vaak en veel, zodat ook zijn Amerikaanse lezers kennis konden nemen van de niet zo heel tipically english way of boiling tea.
Of de Oxfordse don ook daadwerkelijk op en neer liep in zijn appartement aan Tom Quad om de thee te laten trekken, is overigens de vraag. De betrouwbaarheid van de vroege biografieën en biografische schetsen – Charles Lutwidge Dodgson overleed in 1898 – staat inmiddels behoorlijk ter discussie. De familie zou te veel uit geweest zijn op het creëren van een mythe rondom Lewis Carroll en mogelijke misstappen van Charles Lutwidge Dodgson hebben willen verdoezelen. Ook aan de tweede ‘generatie’ biografieën kleeft een smet: daarin zou zonder dat daarvoor harde bewijzen bestaan aangestuurd zijn op het diagnosticeren van mentale defecten van Dodgson/Carroll.
Waarmee maar weer eens bewezen is dat non-fictie de waarheid niet in pacht heeft. Soms is fictie betrouwbaarder.
Leave a Reply