Op de dag dat haar laatste column in de krant stond, vertelde haar redacteur mij dat het Rascha Peper toch gelukt was om Handel in veren te voltooien. Het zou niet die grote roman worden waar ze toen ze ziek werd mee bezig was, maar ze hadden een vorm gevonden.
Wat Rascha Peper zei toen ze in een interview zelf haar ziek zijn bekendmaakte – ‘Het feit dat ik mijn boek niet af kan maken, zit me het meest dwars van alles. Ik zou heel graag gewild hebben dat ik deze ziekte twee jaar later gekregen had, want – dat zullen alle schrijvers wel hebben – het laatste boek is wat echt de moeite waard is, daar staat het pas echt allemaal in. Alle kansen die je in die vorige boeken hebt laten voorbijgaan, worden daarin benut. Nu zal het er echt eens mooi en goed en ter zake staan’ – en wat mij tijdens het lezen van Fantoompoezen zo weemoedig maakte, is dus niet helemaal waar gebleken, maar ik vind dat zelfs geen schrale troost.
Ik had Rascha Peper nog heel veel boeken gegund om kansen die ze voorbij had laten gaan alsnog te benutten, al vond ik wat ze schreef boek voor boek al erg de moeite waard. Ik hou van haar precieze beschrijven van de bijzondere biotopen waarin zij haar personages verzeild liet raken. Ik bewonder haar toewijding. Ik acht haar hoog. Zeker als mens.
Tijdens een van de keren dat ik haar interviewde – Dooi was toen net verschenen, net als De geschiedenis van mijn kaalheid van Marek van der Jagt, en over de identiteit van die uit Wenen afkomstige schrijver werd al druk gespeculeerd – vertelde ze uitgebreid hoe het werk van haar man haar naar Wenen en New York had gebracht. Hoe ze daar, maar niet daardoor, aan het schrijven geraakt was.
‘Maar dan bent u – ik denk dat ik toen nog u zei – Marek van der Jagt’, viel ik haar in de rede. Ze blikte niet, ze bloosde niet. Ze ontkende niet. Zij en ik wisten heus wel beter, en de meeste mensen in de zaal waarschijnlijk ook, maar even zat daar Marek van der Jagt.
Na afloop signeerde ze mijn exemplaar van Dooi. Ik las pas thuis wat ze er in geschreven had: ‘voor Liliane, voor haar exclusieve interview met Marek vd Jagt’.
Hier op mijn schrijftafel ligt al heel lang een kaartje klaar. Het bleef onbeschreven (terwijl ik het plaatje zo zorgvuldig gekozen had). En nu is het te laat. Ik ben geen haar beter dan de mensen over wie Rascha Peper haar laatste column schreef.
Tien jaar geleden voor De Contrabas geschreven. Het is vandaag tien jaar geleden dat Rascha Peper overleed.
Leave a Reply