Terwijl Ilja Leonard Pfeijffer nog even een kroketje snackte – tenminste: zo verklaarde Marcel Möring diens afwezigheid, en eigenlijk heb ik geen reden om aan deze verklaring te twijfelen: toen ik voor het eerst iemand op een podium interviewde verorberde mijn gast ook nog snel een kroketje voor hij op moest (niet omdat hij honger had, maar omdat hij zenuwachtig was, en dat laatste vond ik heel troostrijk, want zelf was ik ook behoorlijk zenuwachtig) – probeerde Marcel Möring zijn gasten bezig te houden. Wie Alkibiades al uit had, wilde hij weten. Niet zo heel veel mensen in de zaal staken hun hand op. Maar ja, moest Marcel Möring toegeven: het is ook wel een heel dik boek. En een dik boek lezen, kost tijd. Hoe veel tijd? Een week… Een maand… Maanden… Hij liet in het midden hoelang hij er zelf over gedaan had.
Over de 902 pagina’s (incl. alles; de hoofdtekst telt 849 bladzijden) die Paul van Ostaijen: de dichter die de wereld wilde veranderen van Matthijs de Ridder telt, hoor je niemand, maar over de 943 bladzijden (772 excl. namenlijst; tijdlijn; overzicht van geld, maten en maanden; verantwoording, bronvermelding en bibliografie) die Ilja Leonard Pfeijffer Alkibiades gunt om zijn handel en wandel te verantwoorden, gaat het verbluffend vaak. En niet zelden laat de boodschapper van dat blijkbaar slechte nieuws daar dan meteen op volgen dat de zinnen ook nog eens heel lang zijn en de beschrijvingen behoorlijk gedetailleerd. En dan is het ook nog eens een roman die zich in de Klassieke Oudheid afspeelt. Hoe dapper moet je dan zijn om naar Alkibiades te grijpen?
Zouden die mensen niet in de gaten hebben hoe intimiderend ze bezig zijn met dat steeds maar weer benadrukken van het aantal bladzijden; die over de pagina’s meanderende zinnen; al die veld- en zeeslagen waarover de lezer blijkbaar alles moet weten en, niet te vergeten, al die namen waarvan je nooit zeker weet waar de klemtoon moet liggen.
Ik heb niets tegen dikke boeken, maar zelfs ik moet toegeven dat ik iets moest overwinnen, voordat ik in Alkibiades durfde te beginnen.
Terwijl ik dat iets aan het overwinnen was, lag Alkibiades mooi te zijn. Want mooi was hij, naar het schijnt, en iets van die schoonheid straalt af van het portret dat Stephan Vanfleteren van hem maakte. Hij lag daar maar tot ik niet meer om hem heen kon.
Want natuurlijk won mijn nieuwsgierigheid het uiteindelijk van mijn koudwatervrees. (Het helpt dat ik behalve over het fysieke boek inmiddels ook over het e-book kan beschikken: dan heb je helemaal niet in de gaten hoe dik een boek is).
Hoelang duurt een roman? Hoelang duurt een roman van 772 bladzijden? Hoelang duurt Alkibiades? Een week… Een maand… Maanden…
Voorlopig ben ik in de ban van… Nog niet per se van de man, maar wel van de roman.
(Het slechte nieuws is dat Paul van Ostaijen en Matthijs de Ridder nog even – maar geen maanden – op hun beurt moeten wachten.)
Leave a Reply