Ode aan een jonggestorven dichter
De dichter Menno Wigman overleed op 1 februari 2018 (hij werd 51). Anderhalf jaar later verschenen zijn Verzamelde gedichten. Aan een biografie wordt, door Erik Jan Harmens, gewerkt. Vooruitlopend op die biografie verscheen recent De wereld van Wigman, een door Kiki Coumans samengesteld ‘schrijversprentenboek’, met bijdragen van Rob Schouten, Willem Thies, Vrouwkje Tuinman en Kiki Coumans.
Kiki Coumans inventariseerde de bibliotheek van Menno Wigman. Op basis van de titels in de boekenkast van de dichter – de inventarisatielijst is integraal in het boek opgenomen – is het voor haar mogelijk om niet alleen sluitende uitspraken te doen over de lezer die Wigman was, maar ook inzichtelijk te maken hoe de schrijvers waar hij van hield indirect in zijn werk terechtkwamen. Haar conclusies worden ondersteund door de bevindingen van Willem Thies, die zich in zijn bijdrage buigt over concrete intertekstuele verwijzingen in Wigmans werk.
Uit wat Rob Schouten in zijn stuk ‘Het spleen van de Bonairestraat’ schrijft, spreekt niet alleen vriendschap en begrip voor de duistere kanten van het karakter van Menno Wigman, het is ook het portret van een gesloten eenzaat die zich verschanste in een wereld die hij zorgvuldig bewaakte tegen indringers.
Eenzame Uitvaart
Het meest persoonlijke stuk is dat van Vrouwkje Tuinman. Zij gaat in op de rol van Menno Wigman als lid van de Poule des Doods, de dichters die op verzoek van wijlen F. Starik – de partner van Vrouwkje Tuinman – in het kader van de ‘Eenzame Uitvaart’ gedichten schreven voor in de anonimiteit overleden Amsterdammers. Vrouwkje Tuinman analyseert het zoeken naar aanspreekvormen in de door Wigman geschreven gedichten, maar gaat in haar bijdrage ook in op de vriendschap en collegialiteit tussen Starik en Wigman.
Liefde en dood waren de voornaamste thema’s in het werk van Menno Wigman, thema’s die een directe relatie hadden met de manier waarop Wigman in het leven stond. Hij was een dichter in hart en nieren, die zich al op jonge leeftijd toelegde op het schrijven van poëzie. Ook dat blijkt uit De wereld van Wigman.
Behalve een eerbetoon aan een belangrijk dichter is dit ‘schrijversprentenboek’ een voorbeeldige opmaat naar de biografie die in 2025 verschijnt.
Overigens: De wereld van Wigman is heel rijk geïllustreerd, maar slechts een klein deel van die illustraties bestaat uit foto’s van de dichter door de jaren heen. Het overgrote deel
van het beeldmateriaal bestaat uit gedichten, verhalen, dagboekfragmenten en andersoortige teksten van Menno Wigman, die niet eerder voor een groot publiek beschikbaar waren. Materiaal dus dat voor de lezer en liefhebber van Wigman als een welkome aanvulling op een door zijn vroegtijdige dood te klein gebleven oeuvre ervaren zal worden.
Kiki Coumans (samenst.),
De wereld van Wigman,
Varik : De Weideblik, 2024
De recensie stond in de Boekenkrant (januari 2024)
Leave a Reply